Fleeing Dreams

Het was stil in het klaslokaal. Enkel het omslaan van bladeren en het gekrabbel van pennen was te horen. Iedereen was druk bezig met het maken van de wiskunde oefeningen. Iedereen behalve Jentel. Ze zat te lezen in het boek dat haar grootmoeder zelf voor haar had geschreven. Het heette "Het verhaal van de Bloedengel."
Het ging over een engel met gitzwarte vleugels met een duister verleden. Toen haar grootmoeder Liza nog leefde vertelde ze het haar altijd als ze langs kwam. Jentel was er dol op. De pijn van de gebroken engel raakte haar tot in het diepste van haar ziel. Ze had het boek op haar 16de verjaardag gekregen van haar grootmoeder. Een paar dagen daarna strief ze. Sindsdien nam ze het boek altijd en overal mee.
Terwijl ze haar ogen over de zwarte inktletters liet glijden, drong de muziek van haar iPod, die ze had verstopt, haar oren binnen.
Crucifix
Ze was er dol op. Andere metalbands zeiden haar niets. Tot ze op een avond, tijdens het studeren, een liedje hoorde.
"Love for the Eternity"
Het was hard, vurig en wild. Toch had de tekst haar aangesproken. De liederen van Crucifix en het boek van de bloedengel vulden elkaar perfect aan. Het was alsof hun liederen de soundtrack waren van het boek.
Even spiekte Jentel over de rand van haar boek. Mevrouw Van den Haag was nog niet terug.
Ze liet zich weer onderuit zakken op haar stoel en las verder. Haar gedachten dwaalden af.
Ze lieten haar beelden zien. Vreemde, haast onmogelijk beelden, maar haast levensecht. Het leken wel herinneringen. Nee, niet helemaal. Meer visioenen.
Een engel met zwarte vleugels, een jongen van ongeveer haar leeftijd. Blauwe ogen, helder en puur. Bloed, verspreid over de hele kamer. Kerkers, ketens, gezang, geroep. Een verblindend wit licht, alsof je naar de hemel reist. Nee, door de tijd reist!
Sneeuw, meer bloed, een meisje met exact diezelfde rode bos haar zoals zij die had,...
Nee, de beelden gingen te vlug, ze raasen voorbij haar netvlies zonder een spoor na te laten. Zonder dat ze er vat op kon krijgen. Toen gingen ze weer trager.
Weer die gitzwarte vleugels, de aangename warmte van hervonden vrienschap. Wacht, was het liefde? Misschien allebei.
Een donkre nacht gevuld met sneeuw, het gevoel van eenzaamheid. Weer dat witte tijdreis-achtige licht.
En ze waren weer weg.
Verward schudde Jentel haar hoofd. Nauwelijks kon ze zich nog herinneren wat ze had gezien. Toch wist ze dat ze ze vaker zag. Ze kon zich alleen niet herinneren wanneer.
De droombeelden ontsnapten steed weer, telkens wanneer ze er vat op probeerde te krijgen. Aslof ze van haar weg vluchtten.
Jentel gromde. Niets frusteerde haar meer dan niet kunnen begrijpen wat ze het meest wilde snappen.
Waarom kreeg ze die beelden, die visioenen. Waarom zo levensecht? En waarom leken ze een verband te hebben met haar boek? En met de teksten van Crucifix!?
En het belangrijkste van alles; Waarom zij?
Waarom niet iemand anders?
Ze snapte er niets van.
Was het haar fantasie die met haar aan de haal ging, midden op de dag? Was ze dan werkelijk zo'n dromer?

'Van den Haag!'
Jentel's gedachtengang werd bruusk verstoord. De juf kwam terug. Snel stopte ze haar iPod weg en klapte ze haar boek dicht. Ze stak het voorzichtig weg in een zijvak van haar tas, zodat de zwarte, zijden rand en de goudkleurige letters niets zou kunnen overkomen.
Ze richtte zich weer op haar oefeningen.
Ergens in de verte zinderden de tonen van het refrein van het lied nog na.

"Gabriel, I killed you without thinking, I killed you without shame.
My dearest Gabriel, I killed you without conscience, I killed you without patience.
My most beautiful Gabriel, I killed you with all my love."

Voor diegenen die het niet zouden opgemerkt hebben;
Jentel is de kleindochter van Liza
Hoe het komt dat Silas in dezelfde tijd leeft als Liza's kleindochter?
Blijf lezen