2.Sam

Stil zaten we samen in de grot. Allebei waren we verzonken in onze eigen gedachten. Ik dacht aan mijn familie. Ze waren vast dood nu. Opeens kwam Ninta overeind. Ze wou naar buiten rennen. Was ze gek geworden. Ik sloeg net op tijd mijn armen om haar middel. Ze schopte, ze sloeg, ze worstelde als een gek om los te komen. Maar ik hield haar stevig vast. Als ze nu naar buiten ging zou ze sterven en dan was ik als enigste over. Ik dacht niet meer aan mijn familie, aan wat er buiten gebeurde. Al mijn gedachten waren bij het meisje waar ik van hield. Het meisje dat haar eigen dood tegemoet wou lopen. Uiteindelijk gaf Ninta het op. Ik liet haar voorzichtig los. Ze begon te huilen. Ik wou haar troosten, ik wou haar knuffelen. Maar ik kon het niet. Ik wist dat ze een enorme hekel aan mij had. Even later viel ze tegen mij aan in slaap. Ik keek naar haar gezicht dat zelfs in haar slaap angstig en bezorgd stond. Ik zag dat de tranen nog steeds over haar wangen liepen. Nu zij sliep en ik weer helemaal alleen was kwam bij mij ook de tranen tevoorschijn. Mijn fmailie, ik miste ze nu al. Warme tranen rolden over mijn wangen. Zo viel ik in slaap. Huilend, maar ergens van binnen toch gelukkig. Want ik leefde nog en ik was samen met Ninta.