Hoofdstuk 21.

‘Damien’ zucht ik zachtjes als hij voor me op en neer blijft lopen. Hij stopt en kijkt naar me. ‘Ik haat het dat ik alles kwijt ben, omdat die achterlijke leiding zegt dat ik dood ben’ zegt hij. Ik zucht zachtjes en de tranen stromen over zijn wangen. ‘Jij en de baby waren de reden dat ik niet opgaf. Dat ik vocht voor mijn leven. En dan kom ik terug en dan hebben jullie het goed’ zegt hij dan. Ik heb hem zoveel pijn gedaan door te houden van Samir. Maar ik kan niet anders meer. Ik hou van hem en hoeveel ik ook van Damien heb gehouden, het weegt niet meer op tegen de gevoelens de door mijn lichaam razen als ik in Samir zijn ogen kijk. Ik kom van de bank af en loop stapje voor stapje dichter naar hem toe. Zijn ogen branden om mijn gezicht en ik sla mijn armen voorzichtig om hem heen. Hij begint hartverscheurend in mijn armen te huilen en ik probeer hem zo goed als ik kan te troosten. Ik kijk op de klok en zie dat ik over ander half uur al in het hotel moet zijn. Of ik moet willen dat de politie hier op de stoep staat, als ze überhaupt al zouden komen. Ik laat Damien los en kijk hem aan. Ik glimlach zwakjes en steek mijn hand uit om de tranen van zijn wangen te vegen. Maar Damien pakt juist mijn hand vast en haakt onze vingers door elkaar. Hij brengt onze verstrengelde handen omhoog en kijkt er gefascineerd naar. Ik wil eigenlijk mijn hand terugtrekken maar ik doe het niet. ‘Zo was het vroeger’ zegt hij zachtjes en een glimlach verschijnt op zijn gezicht. ‘En zo is het nu’ zegt hij dan. De glimlach verdwijnt van zijn gezicht en onze handen laten elkaar los en vallen langs ons lichaam. Zijn ogen kijken recht in de mijne en dan tovert hij weer een glimlach op zijn gezicht. ‘Ben je gelukkig?’ vraagt hij dan stil. ‘Ik was gelukkig’ mompel ik. Damien zijn gezicht wordt vragend. ‘Ik was gelukkig totdat jij stierf. Toen werd ik gelukkig dankzij Samir. Nu ben in ongelukkig omdat ik jou pijn doe’ zeg ik stilletjes. Een eenzame traan rolt uit mijn ooghoek. Damien zijn duim veegt hem voorzichtig weg. ‘Wees gelukkig, Aimee’ zegt hij dan. Ik kijk op naar zijn gezicht. Ik zie hoe hij naar me glimlacht en ik glimlach terug. ‘Ga naar die jongen, hou van hem, wees gelukkig en trouw’ zegt hij dan. Mijn glimlach word alleen maar breder en ik knik dan. ‘Dan ga ik nu’ zeg ik dan. Damien kust me zacht op mijn voorhoofd en ik loop ons oude hutje uit. Ik wandel door het bosje heen en laat mijn gedachten nog eens afspelen wat er zojuist in het huisje gebeurt is. Ik loop steeds harder zodat ik Samir het goede nieuws kan gaan vertellen. Ik hoop dat we nu echt een familie kunnen worden. En dat er nooit meer iets tussen ons in komt te staan.