Een pijnlijke beslissing

Ik zit op de bank in het huis van de Cullens. Ik denk terug aan dat moment. Ze was zo oprecht. Ik weet niet hoe Bella het heeft gedaan, maar ik leef nog. Ik snap het niet. Waarom beschermde ze me? De twijfels blijven in mijn hoofd. En Diego. Ik had bij Diego kunnen zijn nu… IK HAAT RILEY! Hij… hij heft hem vermoord. Diego was er niet en hij zal er ook nooit meer zijn.
Een traan glijdt over mijn wang. “Wat is er Bree?” Vraagt Edward. “Niets,” lieg ik en dan schiet er iets anders in mijn hoofd: Fred! Hij, hij ging ergens op me wachten. Drie dagen zei, daarna zou hij verdwijnen.
Maar door alle spanning ben ik rats vergeten waar we hebben afgesproken. Ergens in Vancouver, maar waar exact? stuipstrekkingen gaan door mijn lichaam. Als ik niet kom, denkt hij vast dat ik dood ben. Ik moet gaan!
“Bree…” Ik draai me om. Edward weer. “ER is echt niets” en dan herinner ik het me. Hij kan gedachten lezen… “Ja, dat kan ik” antwoord hij. “Wie is Fred?” Ik besef dat ik niet kan liegen. Niet tegen hem. “Hij was een jongen van het leger.” zeg ik. “Een vampier” Het was geen vraag, maar toch knik ik. “En je hebt ergens met hem afgesproken. Waar?” vraagt hij.
“Ergens in Vancouver. ik weet niet meer waar. In een park of op een plein.” stamel ik.
“Je kan hem toch traceren? Waarom moet je zo wanhopig naar dat punt?”
“Wel, hij… hij heeft een gave” fluister ik net luid genoeg zodat alleen Edward me hoort.
“Wat voor gave” vraagt hij op even luide toon.
“Je kan… Als hij het niet wil, kan je hem niet aankijken. Je krijgt kokhalz neigingen wanneer je bij hem in de buurt bent. Je kan hem onmogelijk traceren wanneer hij dat niet wil. En als ik niet op dat punt ben, dan denkt hij dat ik dood ben en laat hij zijn mantel nooit vallen! Dan vind ik hem nooit! maar als ik er voor overmorgen avond ben dan,… dan heb ik nog een kans…” ik kijk hem smekend aan. “We kunnen je niet laten gaan Bree, de Volturi zit achter je. Als een foute beweging maakt ben je dood EN dan is Bella dat ineens ook. We gaan dat risico niet nemen!” hij praat niet meer fluisterend. Meer roepend. “Ik hou je in het oog.”
Ik hoor voetstappen. Ze zijn nog ver weg, maar ik herken ze. Ze zijn van haar. Edward heeft gelijk, ik kan haar leven niet op het spel zetten. Ik zal Fred op een ander moment moeten zoeken, op een andere plaats.