Prologue

De wielen van de koets ratelden terwijl ze haar inzittende naar een nieuwe thuis bracht. Een meisje met lange donkerbruine haren en ogen met een vreemde groenbruine kleur staarde uit het raampje naar de voorbijrazende huizen. Bij elke meter die ze dichter bij haar bestemming kwam,groeide de knoop in haar maag. Ze wist niet wat ze kon verwachten van het beroemde paleis. Naar wat ze had gehoord aan verhalen had het enorme tuinen,was alles oogverblindend ingericht en stroomden duizenden hovelingen als bloed door aderen door de gangen van de gebouwen.
In haar hoofd overliep ze nog eens het programma van haar aankomst. Eerst zou ze naar de koning geleid worden,waar ze zou worden voorgesteld aan hem,zijn moeder en kardinaal Mazarin. Dan zou ze haar nieuwe vertrekken te zien krijgen,daarop volgde het diner en uiteindelijk zou de dag eindigen in de vertrekken van de koning,waar ze zou deelnemen aan de spellen en de gesprekken. Met een diepe zuch wendde ze haar blik af van de buitenwereld en staarde ze naar haar handen. Die waren verpakt in mooie zijden handschoentjes en lagen kalm in haar schoot. Plots hield de koets halt en werd op het deurtje geklopt. Een bediende opende het en stak zijn hand naar haar uit. Behendig stapte ze uit. Bij het zien van het immense gebouw voor haar,stokte haar adem in haar keel. Zoiets als dit had ze nog nooit gezien. Terwijl ze het bordes opwandelde,staarde ze gefascineerd naar alle bedrijvigheid en de pracht van het paleis. De bediende keek haar even aan toen hij de deur voor haar openhield. De pracht vanbinnen was zo mogelijk nog groter dan aan de buitenkant. Overdonderd gaapte ze naar de hoge plafonds en met bladgoud bekleedde meubels.
"Welkom in Versailles,madame." sprak de bediende eerbiedig waarna hij haar door de gangen dieper het paleis inleidde.
Het meisje volgde hem zonder haar blik van haar omgeving af te wenden. Daardoor merkte ze niet dat ze al bij de troonzaal gearriveerd waren. De lakei liep voor haar uit binnen en ze hoorde hoe ze aangekondigd werd.
"Amélie Maximilienne LeBeau,dochter van de graaf en gravin van Marseille." sprak de lakei met luide stem.
Amélie slikte en voelde haar knieën knikken. Zometeen zou ze de koning van Frankrijk ontmoeten. Ze kalmeerde zichzelf even en schreed toen kalm naar binnen,een nieuwe toekomst tegemoet.