The break up

'Woow het is vet hier!' roep ik. De garage is groot en leeg. 'Ik zei het toch. Daar in de hoek staan wat hekjes en pionnen die kunnen we gebruiken' zegt David. Riley en David lopen er naar toe, pakken de hekjes en pionnen. Ze zetten het zo neer dat we er iets mee kunnen. 'Zo klaar!' roept Riley blij. 'Wie gaat het als eerste testen?' vraagt David. Ze kijken mij allebei aan. 'Kijk niet naar mij ik wil nog niet dood' Maar dat helpt niks ze blijven me doordringend aankijken. 'Okee! Okee! Ik ga wel eerst!'
Ik pak mijn board en skate op een hekje af. Zelf spring ik omhoog en mijn skateboard gaat onder het hekje door. Jammer genoeg spring ik iets te laag en blijf met mijn voet achter het hekje haken. Met een klap kom ik op de grond neer en voel een pijn scheut door mij pols gaan. 'AUW!' roep ik van de pijn. David en Riley komen zo snel mogelijk op me af. Riley pakt mijn arm vast en bekijkt mijn pols. Er zit een rare kronkel in. ' Die is gebroken' zegt hij.

Met z'n drieën lopen we het ziekenhuis uit. Mijn pols is net gezet en er zit roze gips omheen. Dat roze zie je wel heel erg. Ik heb een roze pluk in mijn donker bruine haar dus mij maakt het me niks meer uit. De laatste paar jaar heb ik iets met roze. Ik draag altijd iets met roze in mijn schoenen en shirtjes zelfs de wieltjes van mijn skateboard zijn roze. 'Je bent echt een gek kind weet je dat?' zegt Riley plagerig. 'Hoezo dat?!' roep ik. 'Nou je hebt iets met roze' antwoord David. 'Goh komen er twee achter' Ze lachen en we lopen verder.

Uit het niets duwt David ons de bosjes in. 'Wat doe je sukkel?' vraag ik fel. 'Ryan staat daar te praten met een meisje' Mijn ogen worden groter. Het meisje staat wel erg met hem te flirten steeds lachen met haar haar spelen en met flirterige blikken hem aan te kijken. Ik weet niet of hij ook met haar flirt of juist niet want hij staat met zijn rug naar ons toe. Volgens mij heeft het meisje ons door. Ze maakt een soort bewegen waardoor ze draaien en zij nu met haar rug naar ons staat. Het lijkt erop dat het meisje weg gaat. Gelukkig dat werd tijd. Ik zucht opgelucht. Maar ik heb iets te vroeg gejuicht. Ze buigen naar elkaar toe en drukken vol hun lippen op elkaar. Ik kan wel gaan huilen van verdriet. Het stomste wat ik ooit heb gedaan op een skateboarder vallen en dan ook nog verhuizen.
Ik weet niet meer goed wat ik doe. Ik sprong de bosjes uit, gooi mijn skateboard voor me neer en skate weg. Ryan heeft me blijkbaar gezien en duwt het meisje van zich af. Hij komt achter me aan waardoor ik nog sneller skate. 'Jennifer wacht nou!' roept hij. 'Nee je hebt het verpest!'
'Maak je het nu uit met me!?' roept hij boos van achter. 'JA!!' schreeuw ik op mijn hardst door de straat waar we door heen skaten. Mijn ja galmt nog door. Ryan is blijkbaar al gestopt en terug gegaan. Ik skate rustig door naar een bushalte en wacht daar op de bus.

Het regent met bakken uit de hemel als ik de bus uit stap vlakbij mijn huis. Ik open de deur, ga naar binnen en trek de deur achter me dicht. Rustig loop ik naar de woonkamer waar iedereen zit. Als ik op de bank ga zitten barst ik in huilen uit.

Die zelfde avond zit ik in de tuin in de regen. Het maakt me geen reet meer uit, niks maakt me meer uit. Pap zei toen ik alles had uitgelegd dat skaters niet te vertrouwen zijn. Nooit meer laat ik me dit gebeuren. Nooit maar ook nooit meer. De enigste skaters die ik vertrouw zijn David en Riley. Dat zijn mijn twee besten vrienden nu. Zachtjes hoor ik de schuifdeur open gaan en weer dicht. Iemand gaat naast me op het tuin bankje zitten en slaat een arm om me heen. 'Je mag bij me uithuilen' zegt de zachte stem van David. Ik grinnik even. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en er speelt een glimlach rond zijn lippen. Het is een tijdje stil tussen ons. 'Vind je niet dat jij ook recht hebt op een kus met iemand anders?' vraagt David verlegen. 'Ik weet niet' is het enigste wat ik kan uitbrengen.
David buigt zich naar me toe en zet zijn lippen op de mijne. Die kus veranderd al gauw in een tongzoen. Voor ik het weet liggen zijn armen rond mijn middel en de mijne rond zijn nek.