32. Feelings

Zo bleven we een tijd lang zitten, ik voor me uit starend, en hij vragend naar mij kijkend.
Ik wilde het hem zo graag vertellen, zo graag. Maar ik voelde de bevelen op me drukken, en mijn eigen plicht. Ik kon dit niet zeggen. En sowieso, waarom zou hij me geloven? Ik zag het al voor me: 'Nou, kijk, ik ben eigenlijk een weerwolf en ik heb Sam vermoord, nadat hij een vampier had vermoord, en daarom haat Emily me. Oh ja, Jacob is mijn Alfa.'
Ik schrok van mijn eigen gedachten. Vampier. Die beesten hadden Jason vermoord.
Jason was er een geweest.
Het viel me op de een of andere manier makkelijker om nu over hem te denken. Wat was hier aan de hand?
"Zeg dan tenminste wie je bent." zei Dave, mij gedachten verstorend. "Ik ben Dave Ailao, jij?"
Ik probeerde 'de grote boze wolf' te zeggen, maar mijn stem stokte in mijn keel.
In plaats van hem antwoord te geven begon ik dus maar over iets nieuws. "Als je Emily Young en Jacob Black kent, ken je dan ook Seth Clearwater?" ik gebruikte hun achternamen expres, hij hoefde niet te weten hoe goed ik ze kende. Gekend had.
"Emily Young? Het is toch gewoon Emily Uley?" vroeg hij verbaasd.
Ik glimlachte, mijn kans ziend. "Oh, dan is dat zeker een andere Emily. Sorry."
Hij fronste, en keek me wantrouwend aan. "Misschien wel, ja. Maar Seth... Die ken ik wel. Niet zo goed, hij is lang geleden verhuisd, hij trekt rond, ofzo. Ik heb er nooit echt naar gevraagd."
"Oh, oké." zei ik, in een poging ongeïnteresseerd te klinken. Waarom was mijn broertje weggegaan?
"Nu heb ik jou twee dingen verteld, en weet ik nog niets." zei hij, hoopvol.
"Oké, dan. Maar ik had er niet zoveel aan." probeerde ik te onderhandelen.
"Kom op." ik hoorde iets smekends in zijn stem dat ik niet kon weerstaan. Hij zat er best zielig bij, en hij was helemaal hier naartoe gekomen.
Misschien zou hij wel niet terugkomen.
Ik zuchte. "Er zijn dingen gebeurd. Dingen die mensen veel pijn hebben gedaan." besloot ik te zeggen.
"Dingen?"
"Fouten."
"Aha, fouten."
Fouten. Sam en Emily. Haat. Vamps. Jason. Dood. Pijn. Fouten.
Ik begon te trillen. Ik sprong gelijk op en staarde hem aan. "FOUTEN!" Schreeuwde ik.
Ik mocht hem niet vermoorden. Niet nog iemand. Ik moest kalm blijven
"Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben." zei ik met trillende stem. Ik liet me neerzakken op de grond, en leunde tegen een boom. "Maar ik kon niet anders. Het kon niet anders. Alles was bepaald en vast en..."
Ik staarde voor me uit. Was dat zo? Was ik niet degene geweest die terug was gegaan naar La Push? Terwijl ik voelde hoe graag ik naar hem toe wilde? Terwijl ik wist dat hij dat ook wilde? Terwijl ik helemaal niet wist of hij naar mijn bevel zou luisteren? Terwijl hij dat niet deed.
Dave was onzeker naast me komen zitten. Hij klopte voorzichtig op mijn schouder. "Hé... Rustig maar. Het valt allemaal vast wel mee..."
Ik staarde hem aan, met betraande ogen. Had ik eerder gehuild om Jason, of had het teveel pijn gedaan?
"Nee. Nee..."
Ik zag het weer allemaal opnieuw. Hoe hij op de grond had gelegen vol met gif, de littekens van de andere vamp en de brandstapel. De onweerstaanbaar zoete geur van de brandstapel.
Ik drukte mijn gezicht tegen Dave's schouder, zonder het echt te merken. Hij sloeg een arm om me heen.

Zo had ik moeten zitten met Jason. Over Sam of Pap of wat dan ook. Niet nu, met Dave, over hem.