10°

Thuis aangekomen liep ik meteen naar de telefoon en toetste het nummer van mevrouw Doll in. Na een paar piepen kreeg ik voicemail, ook wel te verwachten. Ik zuchtte, wat moest ik nu doen? Ik had mijn huiswerk al af. Ik wou dat ik niet de moeder in dit huis was, ik wou dat ik gewoon het normale kind was. Het huis was opgeruimd, de was was gewassen en de bladeren in de tuin waren op een hoopje geveegd. Ik zuchtte en trok mijn all-stars aan, ik maak wel een wandeling in het bos achter het huis. Ik liep naar buiten en deed de deur op slot. Een bos wandeling zou me goed doen. Ik liep genietend het bos in en klom in een hoge boom voor mooi uitzicht. Het uitzicht was ook prachtig, in de diepte van het bos zag ik zelf een huis staan wat mij nog nooit was opgevallen, maar het was prachtig, erg licht en open. Zonder nadenken klom ik verder naar het puntje van de hoge tak. Ik hoorde hem kraken en keek naar beneden. De tak hield me niet meer. Ik probeerde nog naar achteren te lopen maar het hielp niet meer. Ik hoorde een harde krak en viel naar beneden. Ik gilde de longen uit mijn lijf, maar tot mijn grote verbazing viel ik op mijn voeten. Ik had helemaal niets! Het enige wat ik voelde was pijn in mijn enkel. Verbaasd checkte ik mezelf, ik had nog geeneens een schrammetje! Wat raar is dit allemaal.. Mijn enkel deed wel erg pijn als ik er op liep. Ik viel uit een hoge boom en het enige wat ik heb is waarschijnlijk een gekneusde enkel! Ik snap er helemaal niets meer van, normaal gesproken heb je allemaal botten gebroken over bloed, maar met mijn rare lichaam heb ik alleen pijn in mijn enkel. Ik hoopte dat niemand mijn gegil had gehoord, maar dat was niet zo. Er kwam een vrouw op me aflopen met karamelkleurig haar. Ik snap niet waarom ze in het bos liep, het miezerde namelijk. Nou kan ik die vraag ook aan mezelf vragen, maar ik hou wel van regen. ‘Meisje? Gaat het?’ vroeg de vrouw. Ik knikte. Tot mijn verbazing zag ik Alice achter de vrouw staan. ‘Weet je het zeker Hael? Je viel van hoog’ vroeg Alice. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik voel me goed, ik zag jullie helemaal niet staan’ zei ik. ‘We kwamen op het gegil af’ zei Alice. Ik knikte. ‘Kom anders even mee, mijn man is dokter’ vroeg de vrouw. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik moet mijn broer en zusje nog ophalen’ mompelde ik en ik rende weg. De pijn in mijn enkel was wel irritant tijdens het rijden, maar het lukte. Als ik een normaal mens was, was ik mee gegaan met Alice en de vrouw, maar dan was ik waarschijnlijk ook zwaar gewond, maar ik heb het niet zo met dokters, ze vragen me altijd van alles over mijn hart en huid en dat is erg vervelend. Ik keek op de klok. Het was al kwart over drie! Ik gaf nog wat gas en zag Summer met een verdrietige blik zitten. Ik toeterde en ze keek op. Een glimlach kwam op haar gezicht en ze rende naar de auto toe en ging zitten. ‘Sorry meid, er was iets gebeurd’ mompelde ik. Ze haalde haar schouders op en ik reed naar Beer’s school, die zal wel boos zijn...