013

Waarom loog hij? Ik was niet mooi. Niemand vond mij mooi. Waarom loog hij dan? Wilde hij dat ik er in trapte? Hij ging op zijn knieën zitten voor mij. Zijn handen hadden mijn nek nog steeds vast. Zijn gezicht schatte ik was zo’n 15 millimeter van mij af. “You’re beautiful.” Ik schudde mijn hoofd. Dat was ik niet, en ik zou het ook nooit worden. “Lieg niet, Justin.” Mompelde ik. Zijn ogen bestudeerde mijn gezicht. “Ik lieg niet.” Glimlachte hij zwak. Zo bleven we een tijdje zitten. Ik had gelijk. Zijn lippen waren perfect gevormd.

“Justin.” De manier waarop we zaten voelde fijn maar ook ongemakkelijk. Hij liet me los doordat hij dat merkte. Hij ging weer naast me zitten. Dicht tegen mij aan.

“Ben je eigenlijk wel echt beroemd?” Hij keek me fronsend aan. “Ja, hoezo?” Ik haalde mijn schouders. Hij glimlachte. “Ja, ik ben echt beroemd.” “Wil je dan voor me zingen, om het te bewijzen?” Hij dacht na. “Nou, uh.” “Alsjeblieft?” smeekte ik hem. Hij knikte. “Wat wil je horen?” “Dat maakt niets uit.” Hij grinnikte en begon wat te zingen. I just cant sleep tonight. Knowing that things aint right. Its in the papers, its on the tv, its everywhere that I go. Children are crying.
Soldiers are dying. Some people don't have a home.” Zong hij. Ik kende het liedje niet. Zijn stem gaf me een fijn gevoel. Hij had een mooie stem, die je niet vaak hoorde. Prachtig. Hij stopte en ik keek me glimlachend aan. “Do you believe me?” Ik knikte. “Ik moet wel.” Zonder dat ik er bij nadacht ging ik tegen hem aan hangen. Mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Hij sloeg zijn arm om me heen. Blijkbaar vond hij dit niet erg.

“Is het leuk om fans te hebben?” hij knikte. “Ze zijn een soort van familie van me geworden.” Ik keek hem glimlachend aan. “Hoe bedoel je?” “Nou.” Begon hij. “Ze willen altijd hoe het met me gaat, en ze willen gewoon alles van me weten.” Ik grinnikte zachtjes. “Soms kunnen ze heel agressief zijn, maar tegelijk zijn ze ook aardig. Ze betkenen echt veel voor me. Zonder hun was ik niet bekend geweest.” “Ahw, that’s sweet.” Ik kon de dankbaarheid in zijn ogen aflezen. “Je bent ze heel dankbaar.” Hij knikte. “Ongelooflijk dankbaar.” Hij streelde mijn haren. Mijn oogleden werden zwaarder. Na een tijdje sloot ik mijn ogen. Ik voelde een kus op mijn wang branden. “Sweet dreams.” Hoorde ik zijn zachte stem.

Een slecht hoofdstukje, en ik ben superblij met 100 abo's.
Oh en ik heb Never Say Never gedownload : ) Dus nu ga ik hem denk vanmiddag kijken. <3