Mutant 1

Ik ben een dood normaal meisje van 16 jaar. Sins ik op de middelbare school zit is mijn leven verander. De wereld is verandert. De school waar ik op zit heet: GSVMeM. Gemende school voor mutanten en mensen. Helaas is het niet zo gemengt als we heb zouden willen. Er zitten maar een stuk of 10 mensen op school, en ik hoor daar dus bij.

‘goedemorgen angel’ ik kijk op naar mijn beste vriend. ‘je weet dat je vandaag weer moet vechten? Weet je al hoe je er onderuit gaat komen?’ dat was ik dus vergeten te vertellen. Op school, in de aula hangt een bord met alle namen van alle leerlingen. Iedereen moet vechten en diegene die het meest heeft gewonnen staat boven aan. nu staat Alister boven aan, hij is de populairse en meest gevaarlijke mutant op school. Daar onder staan de tweeling Gray en White, en op nummer 3 staat het populairste meisje, Kelly. Zij heeft weer iets met Alister en de nummer 1 tot 3 zijn onafscheidelijk. Omdat de school uit meerendeels mutant bestaat heb ik besloten om niet te vechten. En om eerlijk te zijn heb ik nog wel een reden. ‘ja ik weet het nick’ mompel ik, we zitten te wachten tot de bel gaat. ‘goedemoreeeeee!’ ik pak de voet van Zachary vast en trek hem op de grond. ‘kap’ grom ik tegen het meisje dat hem liet zweven. Ze draait zich gelijk om en laat Zachary met rust. Zo gaat het dus dag in dag uit door. Ik zit in een groepje van 5 mensen. En nu zou je waarscheindlijk wel denken; waar zijn die andere mensen? Dat is simpel die zijn slaven van de populaire mutanen. Natuurlijk zijn niet alle mutanten zo gemeen maar de meeste wel. ‘bedankt Angel’ Zac gaat naast me zitten en ik went me tot de groep. ‘lekker weekend gehad?’ de groep had zich in de eerste al snel gevormt. Angela en Esther zijn de oudste die zitten in het laadste jaar. Dan heb je Zachery en nick, bij wie ik in het jaar zit. We moeten nog 3 jaar overleven. ‘hoe ga je dit keer onder de gevechten uit komen?’ vraagt Angela. Ik haal mijn schouders op. ‘ik weet nog niet’ ik kijk naar het bord en zoek mijn naam op. Het valt misschien niet erg op dat ik nog nooit heb gevochten maar vroeg of laat zouden ze er achter komen. Nu is het vast een goed idee om te vertellen wat de 2de reden is waarom ik niet vecht. Mijn ouders zijn beroemt in de mutanten werled, ze zijn een van de sterkste. Dus ik zou al hun krachten erven. Het kind dat zoveel kracht zou moeten krijgen… is een dood gewoon mens. Een teleurstelling voor de familie. Thuis wert er nooit over gesproken en mijn ouders houden wel gewoon van me, maar bijna niemand weet het. Ze denken dat ik mijn krachen bewust niet gebruik. De onvermeidelijke zucht ontsnapt mijn lippen.