26th.

Justin Drew Bieber.

Mijn ogen volgen de weg die we voorbij rijden. 'Justin, kunnen we even praten?'. Geschrokken kijk ik op naar mijn moeder. Hoe haar blik me aankijkt, haar ogen vol bezorgdheid. 'Ja, tuurlijk', mompel ik zacht en schuif wat opzij op mijn bed zodat ze erbij kan komen zitten. Zachtjes zakt het bed in, en laat mijn moeder haar blik op mij rusten. 'Wat is er toch met je Justin?'. Dit was dus de vraag waar ze mee zat. Nou, waar ik mee zat was heel simpel, het mooiste meisje wat ik ooit had gezien, en mij niet wilde, daar zat ik mee. 'Niks, hoezo?', vraag ik nonchalant. 'Justin, houd nou eens op met dat gedoe! Sinds we weer op tour zijn kun je alleen nog maar brommen en overal kwaad om worden!', sist ze zacht. Haar stem klinkt kil, maar haar blik staat ongelofelijk moederlijk bezorgd. 'Niks mam, oké?!', sis ik harder terug dan zij had gedaan, en laat me achterover vallen. 'Justin, heeft het soms wat te maken met dat meisje? Ach hoe heette ze nu... ze was zo'n leuke meid, Hailey was het toch?', praat ze zachter verder dan ze net had gedaan. De sis-toon in haar stem was weggegaan, en haar ogen stonden me nieuwsgierig aan te kijken. 'Ja zo heet ze'. 'Zij is het probleem, of niet?'. Ze pakt mijn beide handen vast waardoor ik naar haar opkijk zodat ik haar gezicht kan zien. 'Het is gewoon... ze heeft niks meer van zich laten horen mam, en ik voelde me zo bijzonder bij haar, bijna magisch', glimlach ik zwak en pulk wat aan de dekens op mijn bed. Beschermend slaat ze een arm om mijn schouders heen, en leg ik mijn hoofd tegen haar schouder aan.
'Het is gewoon zo oneerlijk mam, alsof ik niemand leuk mag vinden, want misgaan doet het altijd', zucht ik zachtjes en kijk naar de kastdeur waar een foto hangt, een oude foto van Chaz, Ryan en mij. We waren nog klein, maar hadden echt ontzettend veel plezier met zijn allen. 'Justin, misschien heeft ze gewoon nog geen tijd gehad om te bellen'. Ik schud meteen mijn hoofd en kijk op, recht in haar gezicht. 'Mam, ze had toch even een sms kunnen sturen? Op zijn minst! Als ze echt om me gaf had ze dat zeker gedaan, ik denk dat het einde verhaal is. Mijn brief zal ze wel weggegooid hebben'. Mam kijkt me met grote ogen aan. 'Vast en zeker heeft ze die nog wel! Niet zo negatief denken!'. 'Maar mam! In die brief stond dat ze me zo snel mogelijk moest bellen! Gewoon om even te praten, maar ook al houd ik mijn telefoon 24 uur per dag in de gaten, het helpt niet. Het is de keiharde waarheid mam', fluister ik zacht en trek de dekens tot mijn kin op. 'Ik ben moe', mompel ik zacht en draai me om. 'Heb maar geduld Jus, we zijn nog maar 2 dagen weg, misschien belt ze morgen nog wel, en anders overmorgen. Zo'n jongen als jou vergeet je niet, en ga maar slapen lieverd', glimlacht ze en gaat kort met haar hand door mijn haren heen. Haar lippen drukken zich kort tegen mijn voorhoofd, waarna ze zich terug trekken, en mijn moeder mijn kamer verlaat. Voorzichtig kruip ik onder de dekens. Met mijn handen tast ik naar de leegte naast me, terwijl mijn blik op mijn telefoon staat gericht. Alsjeblieft Hails, bel me, laat me genieten van je stem, voor enkele seconden.

---
Vakantie, vakantie, ja ik ben op vakantie! :')