Chapter 30. Damn beautiful

Justins pov:

Ze was bijna weggevlucht. Was ze bang voor me? Ik kon haar naam niet roepen om haar terug te halen. Ik wilde haar naam niet uitspreken. Die naam was nep. Het was niet haar echte naam. En haar echte naam wilde ik ook niet uitspreken. Ze zou alles ontkennen. Ik besloot op te staan en me aan te gaan kleden. Het dilemma liet ik voor even achter me. Ik trok wat aan de rits van mijn koffer en pakte wat schone kleren. Terwijl ik me omkleedde, hoorde ik het water uit de douche kletteren op de vloer. Beelden van haar lichaam verscheen op mijn netvlies. Beelden van haar naakte lichaam. Over hoe haar ogen zich in de mijne zouden boren. Over hoe haar lippen mijn naam fluisteren. Over hoe haar handen teder over mijn gezicht streelden. Ik probeerde de wervelwind aan gedachten te stoppen, maar het ging niet. Ze zou me zoenen, ze zou zeggen dat ze van me hield. Ik schudde met mijn hoofd om mezelf terug op aarde te krijgen. Ik moest hier weg. Ik verlangde, nee, hunkerde naar haar. Mijn hoofd steunde in mijn handen. Ik kon haar niet loslaten. Ik moest weg voordat ik haar pijn zou doen. Ik zou haar ontwijken, voor de rest van mijn tijd hier. Dan zou ze van me af zijn en zouden we elkaar niet meer zien. Ik stond op om naar beneden te gaan. Net toen ik de gang op liep, kwam ze uit de douche, enkel gehuld in een handdoek. Mijn ogen gleden bijna automatisch over haar lichaam. 'Damn,' fluisterde ik zacht, zodat alleen ik het zou horen. Ze was het mooiste dat ik ooit had gezien. Ze was zo tenger. Haar huid leek net porselein. Als ik het aan zou raken zou het in duizenden stukjes breken. Haar haren leken een zwarte waterval. Het viel sierlijk over haar schouders en liet kleine druppels water naar beneden vallen. Sommige druppels vielen op haar huid en bleven daar liggen. De zon die door een raampje scheen liet ze schitteren als diamanten. Ik onderdrukte de neiging om haar nu direct te bespringen. De seconden waren vertraagt. Ze leken minuten en ik kon niks anders doen dan urenlang naar haar staren. Totdat ze langs me haar kamer in schoot. Ik kwam uit de trans waar ik in verkeerde. Ik had haar aangestaard als Selena in haar koe-modus. Ze had zich ontzettend ongemakkelijk gevoeld. Snel liep ik door naar beneden alsof er niks gebeurt was. Uit een keukenkastje pakte ik een schaaltje, lepel, cornflakes en melk en begon te ontbijten. Verveeld las ik de strips uit de krant. Ze waren niet eens grappig. Daarna richtte ik me op de mensen die buiten over de stoep liepen. Sommigen keken ze nieuwsgierig naar binnen. Als ik hun blikken beantwoordde, keken ze snel de andere kant op. Ik schepte de laatste cornflakes uit het schaaltje, waarna ik opstond om de televisie aan te zetten. De spullen liet ik liggen. Iemand anders ruimde het wel op. Plotseling hoorde ik een harde "bonk" van boven komen, gevolgd door Destiny's gehuil. Zo snel als ik kon rende ik weer terug naar boven. Toen ik aankwam in de kamer zag ik tot mijn opluchting dat er niets aan de hand was. 'Gaat alles goed?' vroeg ik nog aan haar. In haar armen lag Destiny, die ze zachtjes heen en weer wiegde. Ze knikte. Destiny leek van het wiegen niet rustiger te worden en begon steeds harder te huilen. Het was vreemd, een klein kind te zien in haar armen. Het was toch haar kind. Mijn hart begon hard in mijn keel te bonken, alsof ik zojuist iets had ontdekt. 'Ik denk dat ze dorst heeft,' wist ik toch uit te brengen. Ze knikte opnieuw. Een beetje ongemakkelijk wiebelde ze op haar voeten. 'Ehm, Justin?' 'Ja?' Ze beet op haar lip. 'Ik geef borstvoeding,' zei ze bijna fluisterend. Ik voelde hoe het bloed naar hoofd steeg. Zonder nog iets te zeggen liep ik de kamer uit en sloot de deur achter me. Ze had een kind. In ieder anders oren zou dit normaal klinken. Voor mij klonk het alsof ik een nieuwe planeet had ontdekt.
Ze had een kind...