3°

In de pauze ging ik aan mijn vaste plek zitten. Emilia kwam op mij aflopen, ze was mijn enige vriendin, ze was erg populair dus snapte ik nooit waarom ze bij mij ging zitten. ‘Hey Em, hoe was je weekend?’ vroeg ik. Ze ging zitten. ‘Ging wel, dat van jou?’ vroeg ze. ‘Zoals gewoon, moeder spelen’ mompelde ik. Ze knikte en nam een hap van haar broodje. ‘Hoef jij niets?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb niet echt honger, meer dorst’ zei ik en ik opende mijn flesje water. Ik nam een grote slok, maar ik wist dat het nooit hielp. Als die dorst na een tijdje weg ging kreeg ik erge honger, ik vond het altijd al raar. Emilia’s beste vriendin liep langs en gaf Emilia een dodelijke blik. ‘Wat is er met Lyn?’ vroeg ik. ‘We hebben ruzie’ mompelde Em. Ze keek ineens weer blij op. ‘Jij heb toch dat ene trucje?’ vroeg ze. ‘Ja, ik weet eigenlijk niet echt wat het is’ mompelde ik. ‘Kan je het op ons proberen?’ vroeg ze. ‘Ik weet het niet, het is meer iets van mezelf Em’ zei ik. Ze keek me smekend aan. Ik kon er niets aan doen dat iedereen mij aardig vond. Emilia is wel mijn enige vriendin, maar dat komt omdat ik op haar mijn ‘trucje’ niet hoefde te gebruiken. Ik dacht gewoon altijd aan die persoon en dan vond diegene mij wel ineens aardig. ‘Ik kan het proberen’ mompelde ik. Ze keek me afwachtend aan. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de vriendenband van Emilia en Lyn. Ik opende mijn ogen weer. ‘En?’ vroeg ze. ‘Dat kan ik beter aan jou vragen, ze is jou vriendin’ mompelde ik. Ze knikte en liep naar Lyn. Lyn omhelsde haar meteen. Gelukt dus. Ze ging bij Lyn en dat vrienden groepje zitten. Dan ben ik dus weer alleen.