011

“Hey.” Zijn stem klonk lief. “Ja, met jouw. – Ah, I miss you too, shawty. – Ik zie je binnenkort weer, gelukkig. Ik kan niet wachten.” Hij lachte eventjes. “I love you.” En hing toen op. “Was dat je vriendin?” Hij knikte met zijn mondhoeken omhoog gekruld. Het zag er schattig uit. “Heb je misschien een foto van haar?” vroeg ik geïnterreseerd. Hij knikte twijfelend, frummelde wat aan zijn mobiel en liet het beeldscherm van zijn mobiel zien. Ik zag een foto waarop hij en een meisje stonden. Het meisje had prachtige krullende haren. Een knap gezicht. Ze zag er perfect uit. Perfecter als mij. “Ze is knap.” Glimlachte ik gemeend. Hij glimlachte terug. “Hoe heet ze.” “Selena.” Zijn ogen leken bijna te glinsteren. Hij was echt verliefd op haar.

“Zie je haar vaak?” Hij schudde zijn hoofd. “Bijna nooit, af en toe wel eens. Het is gewoon moeilijk met ja, mijn carrière en die van haar.” Ik was eigenlijk al weer vergeten dat hij beroemd was. Als hij tenminste wel de waarheid sprak. “Is ze ook beroemd?” Hij knikte en vertelde me dat ze een actrice was, maar ook een zangeres. Ik had haar volgens mij wel eens op tv gezien, alleen verder had ik nooit iets over haar gehoord. “En waardoor kunnen jullie dan precies niet samen door zijn?” Hij slaakte een zucht. “Ik heb begin dit jaar getourd door Europa. En soms moesten we ook opletten voor paparazzi.” Ik knikte begrijpelijk. Zijn leven was niet altijd gemakkelijk.

“Het lijkt me moeilijk om beroemd te zijn.” “Ik ben het gewend. Dit is mijn leven.” “Denk je er soms aan het leven zonder die beroemdheid.” Hij knikte. “Af en toe.” Biechtte hij op. “Maar ik heb er wel veel voor terug gekregen. Ook al is het soms moeilijk. Ik moet altijd blijven glimlachen als het niet gaat.” “Je bedoelt nep glimlachen?” Eerst wilde hij het niet toegeven. Maar na een paar seconde knikte hij toch. “Ik weet hoe het voelt. Altijd naar iedereen nep glimlachen. Iedereen denkt dan dat het goed met je gaat maar van binnen ga je kapot.” “Dat is precies hoe ik me voel, ja.” Hij stond onverwachts op en liep naar mij toe. “Mag ik?” Ik knikte. Hij glimlachte zwakjes en ging naast me op bed zitten. Hij trok zijn knieën op en zat nu net als mij op het bed. Allebei leunde onze ruggen tegen de muur aan. Hij keek me aan. Ik voelde me op mijn gemak. “Weet je.” Begon hij met zijn zin. “Soms wenste ik dat ik voor even niet aan heel mijn carrière hoefde te denken. Dat ik gewoon met rust gelaten werd door iedereen, en dat ik voor even echt kon genieten van deze wereld zonder gestoord te worden.”

Volgens mij zijn jullie nu allemaal aan het raden, wat ze nu gemeen hebben, xd
En nee dit wordt geen Selena Gomez haat story, voor dat je twijfelt. Ook gaat ze niet vaak voorkomen in dit verhaal.