~071~

Mary Brooks

‘Waar zou hij allemaal kunnen zijn?’ Vraag ik zodra we buiten de leerlingenkamer staan.
‘Ehm.. ik denk dat hij in de Uilenvleugel of misschien het muzieklokaal is. Als jij nou in de Uilenvleugel gaat kijken…’
‘Ja, is goed.’ Ik ren meteen weg in de richting van de Uilenvleugel.
Als ik daar aankom, zie ik hem eerst niet, maar dan zie ik dat hij tegen een muurtje zit en naar buiten kijkt.
‘Fred. Ik… het was…’
Hij staat op en kijkt me emotieloos aan. ‘Niet wat ik dacht? Wat was het dan wel? Blijkbaar erg moeilijk te verwoorden, he?’
‘Nee. Ik.. het was een verassing.’
‘Een verassing?’ Hij kijkt me verbaasd aan.
‘Ja, ik was iets aan het voorbereiden, maar daar had ik nog wat spullen voor nodig uit de keuken en Harry had toevallig een onzichtbaarheidsmantel, wat je overigens aan niemand mag vertellen, en toen mocht ik die lenen en..’ Zeg ik in één keer.
Ik kijk hem verslagen aan. ‘Het was een verassing…’
Ik voel hoe mijn ogen zich vullen met tranen. Het is ongelooflijk hoe goed ik tegenwoordig kan liegen. Ik wil het niet, maar ik moet wel. Hij kijkt me aan met een blik vol spijt waardoor ik me alleen nog maar schuldiger ga voelen. Ik bijt even op mijn lip, maar kan niet voorkomen dat een paar tranen ontsnappen en over mijn wangen rollen om vervolgens op de grond uit elkaar te spatten. Als hij ook nog naar me toe loopt en zijn armen om me heen slaat, moet ik echt huilen.
‘Het spijt me. Ik moet ook niet zo snel conclusies trekken.’
Ik trek hem nog dichter tegen me aan en zo blijven we een tijdje staan.
‘Kom.´ Zegt hij dan ineens en trekt me mee naar het muurtje waar hij net tegen leunde.
Ik veeg een paar tranen weg voordat ik naast hem ga zitten. Ik neem naast hem plaats en laat mijn hoofd tegen zijn borst rusten.
´Kijk.´ Zegt hij en wijst naar buiten.
´Wauw. Het is echt prachtig.´ Zeg ik als ik de indrukwekkende sterrenhemel zie.
We zitten er een tijdje zwijgend naar te kijken.
´Mary?’
‘Ja?’ Zeg ik en draai mijn hoofd zodat ik hem aan kan kijken.
‘Ik krijg toch nog wel mijn verassing?’ Zegt hij terwijl hij me schijnheilig aankijkt.
‘Nee. Had je maar niet zo jaloers moeten doen.’


Helleuw(doeg)