1. Het eerste oogcontact...

"Wat?! Je zei dat ik niet mee hoefde naar dat bal!" schreeuwt Linda.
Ze zou eindelijk een keer niet mee moeten naar één van vaders stome zakenfeesten.
"Dat weet ik toch, Linda. Maar ik krijg meer geld als je mee gaat." kalmeert vader haar.
"Nou, en? Denk je echt dat ik dat belangrijk vind?"
"Linda, je hebt alles wat je wil, maar ik moet daar hard voor werken."
"Pap, we zijn niet rijk, en dat hoeft van mij ook niet. Het enige wat ik wil is een gewoon leven met mijn ouders!"
"Maar Linda toch! Dat begrijp ik. Maar nu de oorlog schijnt uit te breken neem ik het zekere voor het onzekere. Ga nou mee, je zou blij zijn later. Dat je geweest ben."
"Wat dan?"
"Als de oorlog uitbreekt natuurlijk! Weet zeker dat de Duitsers straks deze kant opkomen."
"Best, ik ga mee." zegt Linda met tegen zin.

"Ach, Linda! Wat ben je knap geworden!" zegt meneer Ver, de baas van vader.
"Dank u wel, meneer Ver. Begin haast te bloosen!"
"Hoe oud ben je nu dan, m'n kind?"
"Bijna zeventien, gaat allemaal zo snel hé?"
"Ken je mijn zoon al? Peter. Hij komt zo. Die is vandaag jarig."
"Jarig? Maar vader zei dat dit een bal was!"
Meneer Ver fronst zijn gezicht.
"Wist je dat niet? Hij is twintig geworden."
"O..."
Linda kan haar zin niet afmaken. Er klinkt gerommel.
Dan komt er een jonge man van de trap af.
Iemand begint te roepen: Hieperdepiep...
De andere mensen roepen mee: Hoera!
Linda kijkt met grote ogen naar de jongen.
Ieks! Hij kijkt ook naar haar!
Snel kijkt Linda ergens anders heen.
Even later draait ze zich om.
"Hoi..." zegt de jongen.
O, nee! Denkt Linda. Dat is hem!
"O, eh, hoi. Ik ben Linda." stamelt ze.
"Linda, mooie naam. Ik ben Peter, Peter Ver. Maar iedereen noemt me 'Peet'."