005.

Het is 3 uur 's nachts en ik kan niet slapen. Ik moet steeds denken aan de shoot en kan het nog steeds niet geloven. Justin was zo normaal. Hij is niet zo'n arrogante, irritante tienerster die alleen om zn beroemdheid geeft. Justin is lief en zorgzaam. Hij luisterde naar wat je zei en gaf daar ook om. Je kon met hem praten en hij hielp je. Hij was niet zo als andere jongens. Hij had iets, iets wat hem speciaal maakte. Ik liep van mijn bed naar beneden. Ik was te lui om het licht aan te doen dus liep ik half vallen van de trap af. Eénmaal beneden zocht ik naar wat lekkers in de kelder en kwam terug met een reep chocola. Daar kun je me altijd wakker voor maken! Ik had nog steeds de hint van Justin niet begrepen. Mijn gedachten dwaalden weer af naar de shoot van gister. Ik stopte een stuk chocola in mn mond en zocht naar mijn tas, want daar zat mn camera in. Lang hoefde ik niet te zoeken, want ik wist nog dat ik 'm naast de bank had neergezet. Ik grabbelde in mn tas, maar het duurde te lang voordat ik mn camera te pakken had. Ik irriteerde me eraan en gooide dus de hele tas overhoop. Nadat ik dit had gedaan had ik wel spijt, want nu zat er een kras op het scherm. Ik wou de spullen weer terug in mn tas stoppen, maar toen ik ze wou oppakken viel mijn oog op iets kleins. Klein maar speciaal. Zag ik het goed? Mijn hart begon te bonzen in mn keel en op mijn mond verscheen een brede glimlach. Dit was dus wat Justin bedoelde...