004.

"Ik moet gaan, Paige." zei Justin. "Awww, please don't go." smeekte ik. "oh pretty Paige, het moet." zei Justin en hij stond op om weg te gaan. Ik stond ook op en knuffelde hem. Hij rook zo lekker. Hij was groter dan mij en het gaf me een beschermend gevoel. Ik wou loslaten maar hij bleef me vasthouden. Stiekem vond ik het wel leuk. Hij liet los maar bleef me hand vasthouden. Hij lachte naar me en zei "Vandaag was anders... anders dan normaal. Je bent speciaal." Ik bloosde. Justin liet me hand los en liet zn hand door mn haar glijden. "Nu moet ik echt gaan, Pretty Paige." Ik vond het schattig als hij me zo noemde. Justin gaf me een laatste knuffel en liep daarna weg. Hij keek niet meer om. "Wacht!" riep ik. "Zullen we een keer afspreken? Kan ik je bellen?" vroeg ik. "Shit!" dacht ik. Ik klink veel te desperate. "Sure Paige." zei Justin. "Bel me maar." hij knipoogde. Ik keek hem vragend aan en vroeg "Maar hoe moet ik dat doen als ik je nummer niet heb?" "You will find out, Paige. You will find out." zei Justin en hij draaide zich om en liep weg. Ik draaide me ook om en begon met alle veren op te ruimen. Ik snapte nog steeds niet wat Justin bedoelde met dat ik het wel zou merken met zijn telefoonnummer... maar daar kon ik me later wel druk om maken. Ik was moe van vandaag en wou naar huis.