010

Hoe meer ze me vertelde. Hoe meer ik medelijden met haar kreeg. Ik was stil. Had niets te zeggen, en kon alleen maar met haar meeleven. Zelfs ik had de neiging om een paar tranen los te laten, maar ik hield me sterk. Ik wilde niet gaan huilen, aangezien dat best wel raar is doordat ik haar niet goed kende. “Ik ben nooit meer naar hem toe gegaan.” Maakte ze haar verhaal af. Ze zuchtte zachtjes. “Ik moet hem geld nog geld betalen.” Hoezo moest ze nog geld betalen? Ze vertelde me dat David heel boos op haar geworden was. Hij was woedend en begon haar te dreigen. Eerst dat ze terug moest komen, daarna dat hij dan geld wilde in plaats van haar.

“Hoeveel geld?” “3000 dollar.” Beantwoordde ze beschaamd. Mijn ogen werden groot. “Dat ga je toch niet betalen.” “Wel.” Mompelde ze. Ze keek naar de grond. Alweer bang. “Waarom?” “Omdat hij dat geld nodig heeft zegt hij. En ik heb hem verlaten. Hij heeft veel voor me gedaan, heeft veel voor mij gekocht. En nu wil hij dus dat geld. Anders gebeurd er iets ergs.” Wat zou er dan kunnen gebeuren? “Wat gebeurd er dan?” Ze keek om haar heen. Maar ze keek express niet naar mij. Ik probeerde haar blik te vangen alleen zei liet het niet toe. “Hij zoekt me op of hij doet iets met mijn familie.” De angst in haar was zo groot. “Kun jij je niet verstoppen?” Ze schudde haar hoofd. “Hij weet me altijd te vinden. Hij zoekt me altijd, en als ik me verstopt word de straf nog erger. Ach ja wat maakt het uit. Ik heb dit toch verdiend.” “Nee, dat heb je niet!” schreeuwde ik naar haar toe. Ze schrok van mij. Van mijn stem die ik ophief. “M-maar god heeft dit voor mij bepaald.” “Juist niet, god wil dat iedereen gelukkig is.” “Waarom is mijn leven dan een hel?” Ik dacht nou. En kon maar een zin antwoorden. “Omdat je de verkeurde keuzes hebt gemaakt.” Ze knikte afwezig.

“Gaat het wel?” vroeg ik bezorgd. “Ja.” Mompelde ze. “Weet je het zeker?” ze schudde haar hoofd. Hierdoor werd mijn bezorgdheid nog groter. Op dat moment hoorde ik de ringtone van mijn mobiel afgaan. Zuchtend pakte ik mijn BlackBerry uit mijn linker broerzak. Leslie volgde de bewegingen die ik maakte. Ik glimlachte kort naar haar en drukte vervolgens op het groene hoorntje. “Justin.” Mompelde ik, toen ik opnam.

Willen jullie deze story alsjeblieft kudo's geven?