018

2007, Manchester, Old Trafford

Ik woon nu sinds een paar dagen weer thuis, niet dat ik gemist werd.. Gerard was vaak weg en hij wilde niet dat ik eenzaam werd. Het was misschien ook maar beter dat ik contact zou houden met mijn ouders, dat vond hij tenminste.. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, ik snapte heel mijn situatie ook maar amper. Het weer zat gelukkig wel mee, de zomer is begonnen en de zon straalt fel in mijn gezicht tussen de takken van de bomen door. Iedereen lijkt op te bloeien, vrolijk te zijn en onbezorgd. Ik kon er niets aan doen, iedere keer als ik iemand zag lachen voelde ik mijn jalozie diep van binnen aan me knagen. Ik kon geen dochters zien hand in hand met hun moeder. Ik schudde de gedachten uit mijn hoofd en focus me op hetgeen wat nù echt belangrijk is, Manchester united vs Chelsea. Het zijn één van hun grootste concurrenten, Gerard gedroeg zich ook wat raar de laatste dagen, dat zullen de zenuwen wel zijn. Ik moest eerlijk toegeven dat ik het wel spannend vond, zo alleen naar zo'n enorm stadion.. Mijn vriendje stond daar nota bene voor die massa mensen te voetballen. Ik moest hem zien, hem aanmoedigen, trots op hem zijn.

Ik nam plaats op de tribune en kijk wat ongemakkelijk om me heen. Het waren bijna alleen maar oudere kerels die om me heen zaten.. Ze keken me ook niet al te vriendelijk aan maar toen ik mijn vest uit trok en mijn Manchester utd shirt tevoorschijn kwam keken ze goedkeurend, pfoee gelukkig. Hier in Engeland gaat het niet altijd even vriendelijk tussen de supporters.. Dat is algemeen bekend. Ik ging spontaan juichen en staan toen ik Gerard uit de spelerstunnel zag komen in zijn rode shirtje, het stond hem schattig. Hij keek mijn kant op, ik weet niet of hij me zag maar zijn ogen leken magnetisch, alsof hij wist waar ik zat. Met mijn armen om mijn shirt geklemd kijk ik naar de wedstrijd.

Het eerste doelpunt viel voor Manchester utd, Ronaldo scoorde en de Manchester utd supporters gingen uit hun dak. Maar al snel was er een hoop unrust, ik schrok van gegil achter me en een brandend gevoel verspreid zich over mijn wang. Ik hoorde nog een knal en daarna was ik weg. Het laatste wat ik zag was het rode shirtje van Gerard..

Ik hoorde enkel een ritmische piep, ik wilde mijn ogen wel openen maar het lukte niet goed. Ik voelde de aanraking van iemand die mijn hand vastpakte. Ik opende mijn ogen maar ik zag enkel een waas, het beeld werd heel langzaam wat scherper. Een jongen leunde over me heen, zijn haar zat plat tegen zijn voorhoofd en hij had een rood shirt aan. Ik vond het erg dat ik hem niet meteen herkende. Maar zijn blauwe ogen die nu wat rood waren konden gewoonweg niet gewist worden uit mijn geheugen. 'Hee.. Hoe gaat het?' zei hij zacht met een schorre stem. 'Hmm..' meer dan dat kon ik niet uitbrengen, de stekende en brandende pijn in mijn wang weerhield me van praten. Zijn lippen raakte de mijne en hij streelde mijn hand. Ik lach zachtjes en hij kijkt me verbaasd aan. 'Dat shirt heb ik ook' ik schuif de deken naar beneden. Hij schudde zijn hoofd, ik voelde me een debiel, maar hem zien huilen kon ik niet aanzien. Zijn lach maakte mij vrolijk, al deed lachen nu behoorlijk pijn.. 'Wat is er gebeurd met me..' vraag ik na een korte stilte. Hij leek wat ongemakkelijk. 'Je kreeg vuurwerk tegen je aan..' Ik vroeg me af hoe ik er nu uitzag, voor mijn gevoel zat mijn neus nu op mijn kin en dat soort scenario's. 'Ik heb een spiegel nodig..' wanhopig doorzoek ik de ruimte maar ik zag geen spiegel. Ik duwde het laken van me af en snelde naar de deur waar ongetwijfeld de badkamer moest zijn. 'Lauren, ga terug liggen straks val je weer weg!' Aan de ene kant klonk het boos maar ik hoorde de bezorgdheid in zijn stem. Ik hijs mezelf op aan de wasbak en bekijk de wond op mijn wang, het was alles behalve mooi.. Het was rood en blauw en ik voelde me net een monster. Tranen rollen over mijn wangen. 'Gerard blijf ik altijd zo?' Hij duwde me weg bij de spiegel en drukte me tegen zich aan. 'Tuurlijk niet, en je blijft altijd mijn mooie meisje, wat er ook gebeurd.' De zuster die binnen kwam stormen was alleen minder blij met ons onderonsje in de badkamer. Ik werd weer in bed gestopt en ik keek Gerard smekend aan die nog steeds in zijn voetbaltenue stond. Het gras lag door de kamer heen, zullen ze vast ook blij mee zijn. ' Niet meer uit bed gaan zonder toestemming' zei de zuster streng en verlaat de kamer. Gerard kon de lol er wel van inzien. Eigenlijk voelde ik me vreselijk, maar hij was bij me dus maakte het niet uit wat er gebeurde. De manier waarop hij naar me keek, me gerust stelde en me liefde gaf.. Zo zou niemand dat ooit weer doen. Als ik toen had geweten dat dit niet voor altijd was had ik hem vastgehouden en niet meer los gelaten.

all night I lay awake
The way you left me
I just couldn't take
But you chose to be free

As long as you've been away
I did try to leave you Behind
But the memory chose to stay
I cannot get you off my mind

Maybe someday I'll see you again
You must be more mature
And you'll be another man
But I will still be insecure