Hoofdstuk 1. ~ the beginning.

Ik bleef doodstil liggen met mijn ogen wijd open gespreid. Ik knipperde bijna niet tot mijn ogen echt droog werden. Ik had geen besef van tijd. Dankzij het wijsje dat de vogels floten buiten wist ik dat het ochtend was. Ik lag nog steeds stokstijf in mijn bed. De droom – wat op de een of andere manier wel meer leek, geen idee waarom – had me heel veel angst aangejaagd. De gitzwarte roos die voor me verschenen was, bleef groeien tot hij uitelkaar klapte. Het geluid daarbij was oorverdovend geweest en als ik het ochtendlied van de vogels niet gehoord had, had ik nog echt gelooft dat mijn oren verdooft waren. Er kwamen zwakke zonnestralen onder mijn gordijnen vandaan en voor de rest was mijn kamer donker. Ik lag op mijn zij en staarde naar de muur. Het liefst wilde ik zo blijven liggen, maar ik wist dat dat geen zin had. Ik bewoog zonder gevoel te hebben en zat na een – gokte ik – kwartier overeind in mijn bed. Ik staarde nog. Ik schoof mijn rechterhand zacht naar de rand van het dekbed om het van me af te trekken toen ik iets raakte. Mijn lichaam dat net weer op gang begon te komen verstijfde opnieuw. Ik keek schichtig om me heen en toen naar datgene dat mijn hand geraakt had.
De zwarte roos die naast me lag benam me de adem. Mijn handen pakte de roos zo voorzichtig als ze konden vast. Ik bekeek de roos van alle kanten. Het was duidelijk precies dezelfde roos als in mijn droom vannacht – slechts kleiner. Totaal verbijsterd staarde ik de roos aan. Hoe… hoe kwam die nou hier…?
Godzijdank dat het zaterdag was, als dit doordeweeks gebeurd was denk ik niet dat ik instaat geweest was naar school te gaan. De roos lag nu midden op mijn bed. Doodstil. Roerloos. Alsof het echt een gewone, normale roos was. Maar dat was het niet. Dat kon niet. Er bestonden geen zwarte rozen die zomaar uit het niets verschenen. Het kon niet…
Ik was naar beneden gegaan om te ontbijten maar meer dan een glas melk kreeg ik niet naar binnen.
“Wat is er lieverd, je moet eten.” zegt mam.
Ik ontwijk haar blik. “Ik voel me nog steeds niet helemaal lekker.” Het was een smoesje natuurlijk, maar ergens klopte het wel.
“Had je nog plannen vandaag?” vraagt mam.
“Nee, niet echt.” antwoord ik nonchalant. Ik liep de trap weer op, naar mijn kamer. De roos lag nog op mijn bed, maar wat moest ik ermee?
Ik keek ernaar. De egale inktzwarte kleur leek me wel te hypnotiseren. Ik voelde me aangetrokken en liep erheen. Met starende ogen en gevoelloze ledematen pakte ik de roos op en hielt hem voor mijn gezicht. Op het moment dat ik met mijn ogen knipperde, gebeurde er iets onwaarschijnlijks.
Alles om me heen werd in één ogenblik zwart-wit. Alles kreeg een ouderwetse tint, het gaf me een gevoel dat ik in een film zat, van toen er nog geen kleuren tv’s bestonden. Alles werd oud, of veranderde in ieder geval in een ouderwetse versie. Mijn simpele spijkerbroek met topje veranderde in datzelfde ogenblik in een jurk die eruit zag als een jurk uit de middeleeuwen. De hals was breed en laag, en de mouwen waren kort. Om mijn taille was de jurk strak en goed aangetrokken. Daaronder viel de jurk in lagen heel erg breed uit. de exacte kleur kon ik niet achterhalen, omdat ook deze in zwart-wit was. Ik stond op van mijn bed, dat netjes opgemaakt was. Het dekbed had een ouderwetste print. Ik keek verbaast mijn kamer rond. Dit móest ik dromen…
De omgeving veranderde – onmogelijk genoeg nog steeds in dezelfde minuut – en ik stond tegen de muur aan, anderhalve meter verderop.
Ik hielt mijn adem in en kon nog nét een schreeuw binnenhouden toen de deur openging en ik een exacte kopie van mezelf de kamer binnen zag lopen. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en begon onregelmatig te ademen. Wie was dit? Was dit een soort van dubbelganger of zoiets? Ik staarde haar geschrokken aan, bang voor haar reactie op mij. Maar het leek alsof ze dwars door me heen keek. Ze merkte mijn aanwezigheid totaal niet op en liep op haar gemak naar een grote kaptafel. Daar pakte ze een borstel en begon haar donkere krullen door te borstelen. Mijn hart sloeg in mijn keel en ik zag hoe zelfvoldaan ze naar haar spiegelbeeld keek. Ik kreeg nog een schok te verwerken toen ik goed naar de kaptafel keek. Want er lag namelijk een roos op. Een schitterende, gitzwarte roos.
“Yasmine.” zei een lage stem vanuit de deuropening. Mijn hart sloeg één slag over bij het horen van mijn eigen naam. In de deuropening stond een jongeman die me vreselijk bekent voorkwam. Maar ik had geen idee van wat. Zijn gezicht bestond uit een paar rondingen, maar zie lieten hem erdoor niet jonger uitzien. Zijn netjes haar achter gekamde haar leek in het zwart-wit redelijk donker. Bruin, misschien. Hij droeg een zwarte lange broek, met een wit overhemd en een zwart colbertje. Zijn mond was slechts een emotieloze streep.
Het meisje aan de kaptafel, mijn “dubbelganger” draaide zich met lustige ogen om.
“Johathan.” antwoordde ze met precies mijn stem.
Jonathan… Joe’s volledige naam… Joe, de jongen waar ik al mijn gehele leven smoorverliefd op was.

oke, let's try link.
dit is ongeveer de jurk die ze aan heeft.