33.

Jane's ogen versmalde. 'Carlisle, wij hebben een opdracht hier, maar jullie kunnen we net zo gemakkelijk meenemen,'siste ze kwaad. Er was duidelijk geen praten bij. 'Jane, wij wilde ons er niet mee bemoeien, maar de wolven hebben niks gedaan om gestraft voor te worden.'Ik werd ongeduldig. Als het op een gevecht zou uitdraaien, laat het dan verdomme ook gebeuren. Ik werd gek van dat wachten. 'Ik merk dat jullie je er niet mee bemoeien, hè Bella?'Haar ogen flitste naar Bella en dat leek een teken te zijn. De vampiers die achter Jane stonden schoten naar voren, de Cullens gingen met z'n alle voor Bella staan en wij schoten achter Sam aan om de vampiers neer te halen. Ik merkte dat Paul wel zin had in een rondje vampier slachten. Jane was niet van haar plek gekomen. Ik aarzelde een moment, maar sprong toen op haar af. Zinder het te weten was ik nu buiten Bella's bescherming en dus vatbaar voor Jane's gave. Ik voelde een verschrikkelijke pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik was niet van plan om eraan toe te geven, maar ik moest wel. Plots dook Leah op en zij sprong op Jane af, zodat ze haar concentratie moest afbreken. Ik bleef geen moment liggen, maar dekte Leah. Er waren twee vampiers die hadden opgemerkt wat er met Jane was gebeurd en ik hield ze tegen. Het ging er hard aan toe, maar we waren aan de winnende hand. Blijkbaar had Alice het fout gehad en hadden ze, behalve Jane, onbelangrijke vampiers gestuurd. Ik was doodmoe, maar wat er voor zorgde dat ik niet opgaf was de gedachte dat als dit voorbij was Cinthia en ik weer samen konden zijn.