Hd. 24: Her whisper is the lucifer.

Yo Seob’s voetstappen sterven weg naarmate hij verder van ons vandaan loopt. Hoewel het pas negen uur is, wilde hij toch vast naar bed gaan, zodat hij fit zou zijn als hij de dag erna naar Manouk zou gaan. Hyun Seung zit daarin tegen naast me op de bank. Hij heeft zijn arm nonchalant om mijn schouders heen geslagen en drukt een klein kusje op mijn wang. “Wat dacht je van een day-off?”
Verbaasd kijk ik hem aan. “Hoe bedoel je?” breng ik wantrouwend uit. Hyun glimlacht even en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht, waarbij hij mijn gezicht liefdevol lijkt in te prenten.
“Even een dagje vrij uit nemen. Geen zorgen, enkel geluk… Zo ver dat lukt. Het is al weer lang geleden dat we samen iets leuks hebben gedaan… Alleen.”
Ik knik even bedenkelijk, het was inderdaad weer een flinke tijd terug dat we samen ergens heen waren geweest, zonder vriendschappelijk aanhang dus. Een dag vrij uit met Hyun Seung leek me perfect om even los te komen, mijn verloren glimlach weer op te pikken. “Lijkt me leuk,” zeg ik vrolijk. Ik strijk mijn hoofd neer op zijn schouder en sluit mijn ogen. Een lange gaap ontsnapt uit mijn keel en voor ik het weet ben ik in mijn eigen wereldje belandt.

De zon brandt fel op mijn bleke huid, wat binnen een mum van tijd rood gekleurd is, maar het kan me niet deren. Ik kijk naar Manouk, die glimlachend op haar tenen staat om de zeepbellen in de lucht met haar rechter hand kapot te prikken. Haar linkerhand heeft ze zorgvuldig om de mijne gevouwen. Lachend loop ik met kleine stapjes achter haar aan als ze vrolijk achter de bellen aan wandelt, maar het tempo waarin ze loopt raakt steeds sneller en naarmate de tijd verstrijkt kan ik haar niet meer bij houden.
In een ongelooflijk snel tempo rent ze achter de bellen aan, en uiteindelijk verdwijnt ze uit mijn zicht. Hoewel een eenzaam gevoel me overspoelt, moet ik toch lachen, omdat ik weet dat ze goed uitkomt en alles goed met haar komt. Ze bewandelt het pad dat voor haar bestemd is en hoewel onze wegen scheiden, weet ik dat deze ooit weer herenigt zullen worden. Manouk is uit het zicht, maar haar lach galmt nog na tussen mijn oren. Ik beweeg mijn armen traag omhoog en laat de wind door mijn vingers glijden. Mijn hoofd zakt automatisch naar achter en een opgewonden gil verlaat mijn lippen.