47. Diabolical master plan

Rustig rijd ik over de weg die Valerie aangeeft. Na een tijdje rijden we het bos in en we komen bij een meer aan. Achter de struiken is een open plekje waar ik de auto makkelijk neer kan zetten zonder opgemerkt te worden.
Ik stop de auto en gebaar dat Valerie moet blijven zitten. ‘Ik kan ongemerkt rondlopen en jij... Nou ja, jij niet.’ Ze wil nog iets zeggen, maar ik maan haar tot stilte en stap dan uit.
Ik herken deze plek vaag. Ik ben er nog nooit geweest, maar ik weet dat Elena’s familie hier ook een huisje heeft. Ik ga op de steiger bij het water staan. Het is een open plek, dus geluid draagt ver. Ik sluit mijn ogen en probeer me te concentreren.
‘Er zijn hier mensen.’ Hoor ik Alex’ stem van een afstand.
Er klinkt geschuifel. ‘De mensen van het huisje?’ Jasey klinkt een beetje geschrokken.
‘Ik zei toch, er woont hier niemand meer. Maar ik hoorde een auto.’
‘Ik ga even buiten kijken.’ Hoor ik Jasey’s stem. Er klinkt even een geluid van tegensputteren bij Alex, maar ik kan me vergissen. Ik weet nu vrijwel zeker in welk huisje ze zitten. Langzaam loop ik dichterbij.
‘Het is niet alsof je me kan tegenhouden met dit heerlijke weer.’ Hoor ik Jasey eigenwijs zeggen en ik grinnik zacht. Ik keer terug naar de auto om me niet te verraden en ga weer naast Valerie zitten.
‘Ze zitten in huisje 13 aan het meer.’
Een grijns verschijnt op Valeries gezicht. ‘Mooi, laten we gaan.’ Ze wil het autoportier openen maar ik pak haar arm. ‘Wat ben je eigenlijk van plan? Waarom wilde je haar zo graag vinden?’
Ze trekt haar arm los. ‘Is het niet een beetje laat voor dat soort vragen?’ Ik pak haar arm weer vast, deze keer in mijn grip muurvast. Ze zal niet los komen voor ze mijn vraag heeft beantwoord.
‘Best.’ Antwoord ze. ‘Ik ben hier alleen om te zorgen dat Jasey niet van haar pad afraakt.’ Ik kijk haar onbegrijpelijk aan. ‘De legende waarover ik vertelde. Ze is in staat tot grootse dingen zolang ze op het pad van haar lot blijft. En omgaan met vampiers is een grote stap de verkeerde kant op.’ Ze blijft me strak aankijken.
Ineens begin ik te lachen. ‘En jij denkt dat je daar mee weg gaat komen?’ Ik pauzeer even. ‘Als ze voorbestemd is voor grote dingen, gebeuren die echt wel. Met of zonder vriendje.’
Ineens werpt Valerie me een duivelse blik toe. ‘Niet als de dood van haar twee vampier vrienden hetgeen is wat er voor zal zorgen dat ze die kracht vind.’ In de volgende seconden zie ik alleen haar arm door de lucht vliegen en voel ik een scherpe steek onder mijn hart.
‘Dankje, dat je het zo gemakkelijk hebt gemaakt, Damon.’
Ik blijf zitten tot ze de auto heeft verlaten en trek dan voorzichtig de staak uit mijn ribbenkast. Dat ze zo naïef is had ik niet gedacht, maar het werkt wel in mijn voordeel. Ik vergeet het feit dat ik Alex niet mocht en sluip langzaam achter Valerie aan naar het huisje.
Als iemand die gast zijn nek om zal draaien, ben ik dat.