~14~

Ik liep de trap op naar boven, en wat ik al verwachtte was dat Edward me aan het opwachten was. ‘Edward, ik wil niet praten!’ zei ik met een nadruk op niet. Ik liep mijn kamer in maar hij volgde me. ‘Monifa, ik wil alleen maar vertellen dat Benjamin je brief nooit heb gehad’ zei Edward snel. Ik keek hem geschrokken aan. Ik stond zo stil als een standbeeld en ik haalde geen adem. Hij heeft mijn brief nooit gekregen? Hoe kan dat? Ik had hem op zijn bed gelegd! Hij liegt! Wie moest hem anders hebben? Wacht eens even... ‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik. ‘Amun had de brief verstopt voor hem’ zei hij. Amun? Ik verwacht zoiets wel van hem, en ik weet ook al waarom. ‘Hij was bang dat Benjamin me zou volgen’ zei ik meer tegen mezelf. Edward knikte. Maar dat zou hij niet doen, Benjamin is gelukkig getrouwd met Tia, hij houd van haar en hij zal haar nooit verlaten. Maar waarom zag Amun dat niet in? Ik wou alleen contact met hem. Maar alsof dit iets veranderd, hij is verliefd op Tia. Alles met elkaar was gewoon schrijn. Ik zuchtte. ‘Je hebt het nu gezegd, nu wil ik zijn naam nooit meer horen, Edward’ zei ik boos. Hij knikte. ‘Ga je mee jagen?’ vroeg Edward. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, ik ga Emmett wel weer laten schrikken, zit hij nog op de bank?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Iedereen is jagen’ zei hij. Ik knikte. ‘Veel plezier’ zei ik. Hij keek me even aan maar rende toen weg. Langzaam liep ik de trap af naar beneden. Ik nam plaats op de zetel en keek rond, afvragend wat ik zou moeten doen. Het was voor het eerst dat ik geen zin had in lezen, dus kon ik niets anders bedenken. Na twee uur niets te hebben gedaan werd er op de deur geklopt. Rustig liep ik er naar toe en opende de deur. Er stond een man met zwart haar en een inktzwarte mantel voor de deur. Achter hem stond een grote man met bruin haar en een klein meisje met blond haar. Allemaal hadden ze rode ogen en droegen een ketting met een grote V. De grote man en het meisje grijs kleurige mantel aan. ‘Goedendag, wat kan ik voor jullie doen?’ vroeg ik. De man met de inktzwarte mantel nam het woord. ‘Goedendag, wij komen voor Carlisle Cullen. Ik ben Aro en dit zijn Jane en Demetri’ stelde de man zich voor. Aro schoot er door mijn hoofd heen. Hij is van de Volturi, hij is de leider. ‘Hij is nu even aan het jagen, maar ik weet wel ongeveer waar hij is. Als jullie even kunnen wachten kan ik hem halen’ stelde ik voor. Aro knikte en ik leidde ze naar de woonkamer. ‘Ik ben zo terug’ zei ik en ik rende naar buiten. Zodra ik uitzicht was flitste ik naar Carlisle toe. ‘Monifa, is er iets?’ vroeg Carlisle. Ik knikte. ‘Er is bezoek voor je, Aro, Demetri en Jane van de Volturi’ zei ik. Carlisle knikte en zette het op rennen. Esmé en Rosalie volgde, Emmett was nog aan het drinken en ik zag Edward niet. Ik volgde Esmé en Rosalie terug. Aro, Demetri en Jane zaten nog op de bank te wachten. Ik wist van Aro’s gave, dus binnen een paar tellen kwam hij achter mijn gave, zodra Carlisle of iemand anders van de Cullens hem aan raakt. ‘Ah, Carlisle!’ zei Aro blij. ‘Het is een tijd geleden, meestal kom ik niet mee, maar aangezien je niet terug kwam, kwam ik op bezoek’ zei Aro. ‘Zo te zien heb je nieuwe aanwinsten’ zei Aro. Carlisle knikte en stelde ons voor. Aro stak zijn hand uit naar Carlisle. ‘Mag ik?’ vroeg hij. Carlisle knikte en gaf zijn hand. Ik zuchtte zacht. Nu wist hij alles wat Carlisle had meegemaakt. Hij wist nu ook over mijn gave en over mijn mislukte liefdesleven. ‘Je hebt veel meegemaakt mijn vriend’ zei Aro waarop Carlisle knikte. Aro keek naar mij. Ik moest nu weg. Aro weet alles al over mij, maar over Benjamin niets. Carlisle wist namelijk alleen dat Benjamin een gave had, maar wat niet, of dat moet Amun hem hebben uitgelegd. Maar Amun doet dat niet, die houd zoiets liever geheim. ‘Ik ga nog even jagen’ mompelde ik. Zonder dat ik het merkte stond Edward er ook. ‘Ik ga mee’ zei hij en hij volgde me naar buiten. ‘Hij wil me hé?’ vroeg ik toen we ver genoeg waren. Hij knikte waardoor ik zuchtte.