(no subject)

Ik wandelde langs de straat. Steeds sneller en sneller, want het zag ernaar uit dat het zou gaan regenen. Achter me hoorde ik het geluid van een brommer. Het stopte naast me.
‘April?’ hoorde ik een bekende stem vragen. Ik sloeg mijn ogen naar de grond en draaide me om.
‘Ja?’ antwoordde ik zacht.
‘Eh, onze belofte.’
‘Welke belofte?’
‘Oké, het was misschien geen belofte maar… ‘ hij aarzelde. ‘Ik wil met je naar school gaan morgen , met de brommer. Daarna kunnen we misschien…’
‘Nee, bedankt.’ Zei ik knalrood. ‘Ik moet ergens heen, na school. Een andere keer? In het weekend?’
‘Dan kan ik niet.’ Hij fluisterde het bijna. De regen begon onverbiddelijk hard naar beneden te storten.
‘Ik bied je een lift aan, April. Sla het niet af. Alsjeblieft. ik weet dat ik niet aardig tegen je was. Sorry daarvoor. ‘
‘ Ik wandel wel. Geen probleem. Ik baat er niet om.’
‘Alsjeblieft. Ik wil niet dat je hier in die regen loopt.’
Ik stopte met wandelen en draaide mijn hoofd naar hem om. De stap was te groot. Ik wilde niet toegeven. Zo was ik niet. Zo simpel was het allemaal niet.
Net wanneer ik mijn hoofd heen en weer wilde schudden flitste er een bliksem door de hemel.
‘Goed.’ Verzuchte ik. ‘Maar denk niet dat ik dit vaak doe. Alleen…’ ik wandelde naar de brommer en gooide er mijn been over. ‘Alleen omdat jij het bent.’ Fluisterde ik tegen zijn rug. Hij kon me toch niet horen.