Chapter 29. Good morning

Ravens pov:

Langzaam ontwaakte ik uit mijn dromen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Dit was niet mijn kamer. En het kussen waar ik op lag, was hard. Warm, maar hard. En het bewoog zachtjes op en neer. Ik keek. Het was Justin. Dat was zachtgezegd bizar. Mensen kon ik niet aanraken of aankijken, dan verschenen de beelden opnieuw. Bij onze ontmoeting had ik een paniekaanval gehad. En nu lag ik bovenop hem, in zijn bed. Zijn armen lagen beschermen om mijn rug. Hoe was ik hier gekomen? Ik pijnigde mijn hersens, maar kon me niks meer herinneren van gisteravond. Ik wist nog wel dat ik gisteren ziek was, maar meer ook niet. Ik bekeek Justins gezicht. Zijn haar zat helemaal door de war en zijn ogen waren gesloten. Hij zag er best lief uit. Ik strafte mezelf voor deze gedachten. Verliefd worden was wel het laatste waar ik aan toe was. Plotseling ging zijn mobiel die op het nachtkastje lag. 'You know you love me, I know you care,' schalde er door de kamer. Waarschijnlijk zijn eigen nummer. Snel greep ik het mobieltje en drukte op een knop, zodat Justin niet wakker zou worden. Een jongensstem tetterde vrolijk in mijn oor. 'Justin! Alles is goed gegaan! Angel wordt weer helemaal beter! De operatie is helemaal goed uitgevoerd. Op het moment ligt Angel te slapen. Straks wordt ze wakker en heeft ze waarschijnlijk pijn. Maar ze gaat helemaal genezen en er zijn waarschijnlijk maar heel weinig littekens. O, nu zie ik pas hoe vroeg het is. Heb ik je wakker gebeld? Hé Biebs, ben je er wel?' 'Ehm,' was mijn antwoord. 'Hallo.' 'Jij bent Bieber niet! Wat heb je met hem gedaan?' riep de jongen hysterisch. 'Hij slaapt,' zei ik. 'Ow.' Voordat hij of ik nog meer kon zeggen, werd het mobieltje uit mijn handen gepakt. Justin hield het tegen zijn oor aan. Beschaamd keek ik naar beneden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe hij onderzoekend naar me keek terwijl hij afwezig verder praattte met de jongen. Ik liet me weer neerzakken. Toen kwam ik erachter dat ik nog steeds op de ontblote borstkas van de jongen lag. Met rode wangen schoot ik omhoog. Door deze beweging viel ik bijna van het bed af. Een arm werd om mijn taille geslagen en voorkwam dat ik op de grond landde. In plaats daarvan werd ik dicht tegen Justin aangetrokken, op het kleine een persoonsbed. Ruimte om te bewegen was er niet. Of ik zou opnieuw bovenop Justin liggen, of ik zou op de grond vallen. 'Ry, ik bel je later terug,' zei Justin in de telefoon. Hij strekte zijn arm en legde zijn mobiel terug op het nachtkastje. Nog steeds blozend staarde ik naar zijn borst, waar zijn opkomende six-pack opeens heel interessant was. Zijn armen drapeerde hij nu om mij heen, duidelijk niet van plan mij zomaar te laten gaan. 'Weet je nog iets van gisteravond?' Zijn stem was nu op fluistertoon overgegaan en klonk hees en schor. 'Nee.' Het werd weer stil. Hij wilde het kennelijk niet vertellen. Toch was ik nieuwsgierig. 'Wat is er gebeurd?' Hij zuchtte. Ik wist niet of het van opluchting was of irritatie. 'Gisterochtend had je een auto-ongeluk voor de vriendin van mijn beste vriend voorspelt. Dat is gisteravond uitgekomen en mijn beste vriend belde net dat alles weer goed komt.' Hij verteld het alsof het niks was. Ik, daarentegen, voelde me ontzettend schuldig. 'Sorry,' piepte ik. Hij lachtte schamper. 'Maakt niet uit. Ik nam het eerst ook niet serieus. Je had immers hoge koorts en het klonk best vaag op de manier hoe je het vertelde.' Ik besloot de voorspelling onder het kopje toeval te plaatsen. Het werd weer stil in de kamer. Ik voelde zijn hart kloppen. Zijn borst deinde rustig heen en weer als hij adem haalde. Automatisch begon ik in hetzelfde ritme te ademen. Plotseling herinnerde ik me iets. Hij had een vriendin. En ik lag hier, in een eenpersoonsbed, dicht tegen hem aan. Een ander schuldgevoel borrelde op. 'Justin, wil je me loslaten?' Ik konk smekend. 'Hoezo?' Zijn stem leek een teleurgestelde ondertoon te hebben. 'Je hebt een vriendin.' Dit vond hij blijkbaar geen goede reden, want hij weigerde me los te laten. Hij hield me zelfs nog strakker vast dan eerst. 'We zijn bijna uit elkaar,' was zijn argument. 'Dan nog,' protesteerde ik. Met tegenzin liet hij me gaan. Snel stond ik op. Ongemakkelijk keek ik naar mijn voeten. 'Ik, ehm, ga douchen,' deelde ik mee. Het enige wat hij deed was knikken. Ik maakte me haastig uit de voeten en rende bijna naar de badkamer. Mijn hart bonkte in mijn keel. Eenmaal daar keek ik in de spiegel. Mijn wangen waren rood. Ik liet me tegen een muur aanzakken. Wat was er aan de hand?