Hoofdstuk 17.

Stil zitten we in de trein naast elkaar. Ik staar uit het raam en kijk naar het Franse landschap dat voorbij flitst. De politie zei dat ze niets voor ons konden betekenen, stelletje nutteloze lapzwansen. Dus nu hebben Samir en ik besloten dat we als we Damian niet terugkrijgen door de politie dat we hem gaan ophalen. Iedereen waarschuwde ons omdat het gevaarlijk zou zijn. Ik zou het liefst alleen zijn gegaan, maar Samir stond erop om mee te gaan. Ik kijk naar hem en zie dat zijn ogen gesloten zijn. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hij is echt lief zoals hij nu slaap. Ik leg mijn hoofd tegen hem aan en sluit mijn ogen ook. Ik val al snel ook in een diepe slaap, waarin ik over de toekomst droom. Een perfecte toekomst, met Samir, met Damian en nog een klein meisje. Een meisje waarin ik stukjes van Samir en stukjes van mezelf in herken, onze dochter dus. Ik word wakker van iemand die langs mijn gezicht blaast. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van Samir. Ik glimlach naar hem en kus hem op zijn neus. Hij trekt me tegen zich aan en ik staar weer naar buiten. Het liefst zou ik Samir zo meteen op een trein terug naar Engeland zetten. Ik ben bang dat er iets met hem gebeurt. Hij krijgt sowieso de voogdij voor Damian als ik zou sterven. Dat hebben we vast laten leggen vlak voordat we naar Frankrijk vertrokken. ‘Aimee’ vraagt Samir zachtjes. Ik draai mijn gezicht naar hem toe en kijk hem vragend aan. Zijn hand streelt langs mijn kaak en hij kust me dan zachtjes op mijn lippen. Hij laat me los en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. ‘Ik ben bang, Samir’ fluister ik. Hij sluit me iets steviger in zijn armen. ‘Ik laat niets me je gebeuren, Aimee’ zegt hij zachtjes in mijn oor. De haartjes op mijn armen gaan overeind staan door zijn woorden. Ik weet dat hij het meent, en dat is wat me geruststelt maar wat me ook bang maakt. Ik ben bang om hem te verliezen in zijn strijd om mij of Damian te beschermen. Ik twijfel aan mezelf of ik wel een goede moeder ben. Ik weet niet wat mijn grootste angst is, Damian verliezen of Samir verliezen? Beide is in mijn ogen een complete nachtmerrie. Samir kust mijn mond zachtjes en ik sla mijn armen om hem heen. Ik voel me veilig maar ook weer niet. Mijn lichaam wordt gek van alle tegengestelde emoties door er doorheen ronddalen. Samir laat me los en kijkt naar me. Hij streelt langs mijn wang en ik druk mijn lippen opnieuw tegen de zijne. Ik ben bang dat ik dat straks nooit meer zal kunnen doen. Dat ik hem dan voorgoed kwijt ben. Zijn handen rusten op mijn rug terwijl ik mijn handen door zijn haar laat gaan. De trein gaat langzamer rijden en staat dan met een puf stil. ‘We zijn er’ zegt Samir. Ik klim van hem af en trek mijn kleding recht. Hij pakt onze koffer van het bagagerek af en daarna mijn hand. Tijd om onze zoon te halen.