56.

Nog steeds verbaast zit ik naar de deur te staren en hoor alleen maar gelach en veel gestommel uit de kamer van Bill. Ik kijk Tom raar aan en zie dat hij me ook zit aan te kijken waardoor ik ook wel moeten lachen. De eerste lach die er sinds gisteren op m’n gezicht verschijnt. Nog steeds begrijp ik niet wat er allemaal gebeurd is en er tollen heel de tijd vragen rond in m’n hoofd. Ik ben er totaal niet bij met m’n gedachten en dat merken de anderen ook wel, maar ik trek me er niet zoveel van aan. Momenteel zit ik echt in m’n eigen wereld en kan alleen maar aan Alex denken. Z’n gezicht flits heel de tijd voor m’n ogen. Ik sta op een loop naar beneden, wat ik daar wil doen weet ik ook niet precies. Ik vrees echt dat ik nog een tijd zo doelloos zal rondlopen. Maar ja, wat wil je ook. Ik hoor voetstappen achter me en even wordt er over m’n hoofd gewreven. Ik draai m’n hoofd en zie dat het Tom is. Een kleine glimlach verschijnt op m’n gezicht maar hij is even snel weer weg zoals hij verschenen is. Ik zie dat Tom doorloopt naar de keuken en daar wat begint rond te rammelen in de kasten, waarschijnlijk opzoek naar eten. En opnieuw staar ik verweesd voor me uit, niet wetend wat ik moet doen. Maar vooral omdat ik niet weet wat ik nog met m’n leven zou moeten doen. Alles rondom mij loopt fout of gaat niet volgens plan. En serieus, dat is nogal een deprimerend effect. Ik word opgeschrikt uit m’n gedachten door de bel die gaat.