Soft spoken with a broken jaw [9]

Als ik weer wakker word kijk ik om me heen en probeer ik me te herinneren waar ik ook al weer was. Owja in het ziekenhuis vanwege een schuur in me schedel. Shit dat doet wel pijn trouwens. Nou dat ging goed. Die zullen ook wel denken, word die kluns familie van ons. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik me niet te erg aan ze ga hechten. Want ik weet zeker dat ze me niet meer moeten, niet na die stunt van gister. Ik kijk op de grote witte klok die aan de muur hangt en zie dat het half 6 is. Ik doe me ogen weer dicht en probeer wat te slapen, iets wat niet echt lukt. Helemaal niet met die steek in me achterhoofd. Maar uiteindelijk val k dan toch ik slaap.

Als ik weer wakker wordt hoor ik een zachte stem.. Ik doe langzaam me ogen open en zie een zwarte dos haar op me buik liggen. Ik knipper een paar keer met me ogen en zie dat er aan de bos haar ook nog een lichaam zit. Bill. Ik vraag me wel af waarom ie tegen me buik aan het praten is.
Ik luister nog eens goed en kan een paar woorden verstaan:

If the world makes you confused
And your senses you seem to lose
If the storm doesn't want to diffuse
And you just don't know what to do
Look around, I am here
Doesn't count far or near

I am by your side
Just for a little while


aahhh wat lief! Maar hij heeft gelijk. Just for a little while. Voor eventjes maar. Om precies te zijn een week. Ik heb niet gelijk in de gaten dat bill gestopt is met zingen en me nu met een lach aan kijkt. Ik kijk, nog een beetje versuft, terug. “hey” zeg ik met een schore stem. “hey”zegt ie vrolijk terug. Het is even still en dan barst ie uit: “het spijt me zo erg, het is allemaal mijn schult, wat dacht ik wel niet, ik ben zo dom soms het spijt me echt zo erg ik hoop dat je me ooit kunt vergeven...” en zo blijft ie doorgaan. “bill?” * geen reactie* “BILL!” gelijk is ie still en kijkt ie me geschokken aan. “bill het is niet erg, tuurlijk vergeef ik het je”. Hij zucht diep en geeft me dan een knuffel. Ik aarzel even maar sla dan ook mijn armen om hem heen.