007

“Hoe heette hij?” vroeg Justin geïnteresseerd. Moest ik zijn naam wel of niet zeggen? Zou hij erachter komen dat ik zijn naam gezegd had. En waarom moest Justin zijn naam weten? “David.” Mompelde ik toch uiteindelijk met veel moeite. En toen begon ik te vertellen:

6 maanden geleden
“Je wilde me spreken?” glimlachte ik. Hij knikte en glimlachte terug. Ik sloeg mijn arm om zijn rug heen. Samen liepen we op het pad. Ik hing tegen hem aan terwijl we samen wandelde. Hij had donkere haren, hij was ook wat langer dan mij. Dit kon ik ook wel begrijpen omdat hij al twintig was. Vier jaar ouders als mij . Dit maakte voor ons niet uit. We hielden van elkaar. We hadden elkaar een paar maanden geleden ontmoet. Hij hing voor onze school rond. Ik kwam in contact met hem. Mijn vriendinnen vonden het een knappe jongen, maar toen ik hun vertelde dat hij me mee uitgevraagd had. Stonden ze niet bepaald achter mijn keuze. Ze waren gewoon jaloers dat ik met een oudere en knappe jongen om ging.

We stopte met lopen. David sloeg zijn armen om mij heen. Hij vond mijn mond in een fractie van een seconde. We begonnen met een intense tongzoen terwijl ik op mijn tenen stond en hij helemaal voorovergebogen. Toen hij zijn lippen van mij afhaalde gaf hij me een kusje op mijn wang en snoof mijn geur op. Hij gaf me vervolgens een kusje in mijn nek. Zijn handen gleden over mijn heupen heen. Hij stopte, en liet zijn handen op mijn heupen liggen. “Wow.” Mompelde hij. Ik keek hem verontwaard aan. “Ben je dikker geworden?” Ik keek naar zijn handen die op mijn heupen lagen en schudde mijn hoofd. “Weet je het zeker?” vroeg hij voor de zekerheid. Ik knikte bevestigend. “Dan moet je echt is een keer gaan afvallen, schat.” Hij drukte een kusje op mij mondhoek. “Afvallen? Mijn vriendinnen zeggen al dat ik te mager ben.” “Geloof je hun echt? Dat doen ze waarschijnlijk alleen maar om jouw dikker te laten worden. Geloof me meis, je moet echt minder gaan eten.” “Denk je echt?” fluisterde ik. Hij knikte. “Weet je wat.” Fluisterde hij zachtjes terug in mijn oor. “Ik heb je wel.” “Wil je dat echt doen?” Hij knikte. “Ik doe alles voor mijn vriendin, dat weet je toch. Ik hou van je.” Hij tilde me op en draaide een rondje.

Ik veegde een traan weg. Justin was zoiets als sprakeloos geworden. Hij had medelijden met mij. Ik had helemaal geen medelijden met mezelf. Ten eerste wilde ik niet zwak lijken. En ten tweede gebeurd alles om een reden. Dit had ik zelf verdiend.

Ik wil jullie bedanken voor de lieve reacties die jullie me geven.
Die reacties betekenen werkelijk veel voor me. <3