006

De tranen stroomde langzamerhand over haar gezicht heen. Bang keek ze naar een punt, dat zij uitgekozen had. Ze keek er al een enkele minuten naar en het leek of dat ze naar dat punt wel eeuwig wilde kijken. Het enigste wat ik over dit meisje kon zeggen was haar naam Leslie, haar leeftijd 17, haar woonplaats ergens in California en dat ze ontzettend bang was. Ze begon te flippen als ik haar aanraakte. Tot nu toe had ik nog niets ontdekt, wat we samen gemeen konden hebben. Ik vroeg me af of dat we wel iets gemeen hadden. En hoe wist Scooter dat? Kende hij haar?

Ik draaide me op mijn rug en staarde naar het plafond toe. Het bed had een fijn matras, hij was niet te zacht en niet te hard. “Het spijt me van net.” Ik draaide me om op mijn zij en kwam haar ogen tegemoet. “Ik mocht je gewoon niet aanraken. Het is goed.” “Weet je het zeker? Want ik had best wel fel gereageerd.” Zei ze op een zachtere toon. Ik vond het schattig om haar zo twijfelend te zien. Het had iets liefs. “Wil je het echt weten?” Ik keek haar fronsend aan. Ze lachte zachtjes. “Over je weet wel, wat je net vroeg.” Je hoorde haar twijfelen. Ik knikte.

Het duurde een tijdje voordat haar mond open ging. Toen ze haar mond een stukje had geopend om iets te zeggen, deed ze hem snel weer dicht. Ik keek haar bemoedigend aan met een zwak glimlachje. Ze ging met haar hand door haar bruine haren heen, die prachtig op hun plek vielen. Ze zag er echt knap uit. “Ik heb een tijdje geleden een jongen ontmoet.” Mompelde ze. “Hij was heel aardig.” Haar mondhoeken krulde zachtjes omhoog. “We kregen verkering.” Een paar seconde glimlachte ze nog, maar die glimlach was weer verdwenen. Ze was weer bang. opnieuw. Ze nam een hap adem. Ik wachtte rustig af tot dat ze verder vertelde. “Hij begon stomme opmerkingen te maken.” “Stomme opmerkingen?” vroeg ik verward. Ze probeerde haar tranen tegen te houden. Ze wilde niet alweer huilen, ze wilde niet alweer kwetsbaar overkomen. “Hij zei dat ik dom was, niets goed kon doen, dik was dat ik lelijk was.” Ik schudde onbegrijpelijk mijn hoofd. Ze was helemaal niet lelijk. “Hij wilde dat ik ging afvallen.” “Was je te zwaar?” “Ik dacht van niet. Blijkbaar was ik dat dus wel en nu nog steeds.” Ik knipperde met mijn ogen. “Je bent niet te zwaar.” Het leek wel of dat ze niet naar mij wilde luisteren. “Dus, je ging afvallen?” ze knikte. “Waarom? Waarom had je hem niet gedumpt?” “Omdat ik anders niemand meer had.”

Mag dit verhaal vandaag in de top 5 komen?