~13~

*Monifa Pov*

Zuchtend kwam ik weer naast Edward te staan. ‘Klaar om te gaan?’ vroeg ik aan de Cullens. Ze knikten. Carlisle schudde de hand van Amun nog en Esmé liep naar Kebi. Ik voelde een hand op mijn schouder en draaide mij om. Ik siste en liep naar achteren, Benjamin stond er. Ik trok zijn hand van mijn schouder en ging dichter tegen Edward staan. ‘Monifa, ik wil met je praten’ zei Benjamin. Ik gromde zacht. ‘Ik niet met jou, nooit meer’ gromde ik. Ik draaide me om naar mijn familie en wenkte ze. ‘Klaar?’ vroeg ik geïrriteerd. Carlisle knikte. ‘Monifa..’ hoorde ik Benjamin achter me zeggen. Ik richtte me op Amun. ‘Dag Amun’ zei ik. ‘Vaarwel Monifa, je bent altijd welkom, dat je dat weet’ zei Amun terug. ‘Amun, ik kom niet meer terug’ mompelde ik en hij zuchtte. Ik stond klaar om te teleporteren toen ik weer een hand op mijn schouder voelde. ‘Monifa, geef me een paar minuten’ zei Benjamin wanhopig. Ik schudde sissend mijn hoofd. ‘Benjamin, laat me met rust, je hebt je keus gemaakt, ik moet er maar mee leven, ik wil je nooit meer zien’ siste ik. Hij opende zijn mond al, maar ik en mijn familie waren weer terug in Tennesee. De Cullens staarden me aan. Ik zuchtte, ze hadden zeker niet verwacht dat ik zo bot kon zijn. Ik kon nog veel botter worden dan dit, jammer genoeg. Ik liep de trap op naar boven en voelde de Cullens naar me staren. Ik zuchtte dieper en opende mijn kamer deur. Het eerste wat ik ging doen was alle romans uit mijn boekenkast halen, die kan ik toch niet meer lezen. Vroeger waren romans mijn lievelings boeken omdat liefde een verre droom was toen de tijd. Zuchtend haalde ik de romans uit mijn kast en legde ze in de hoek van mijn kamer, aan die boeken zal ik nooit meer komen. Met een glimlach keek ik naar mijn boekenkast. De enigste boeken waren over legendes, detective boeken en informatie boeken. Alles met het word ‘roman’ was eruit. Er was voor mij een nieuwe tijd aangebroken, een tijd om Benjamin te vergeten en plaats te maken voor andere dingen. Wat voor dingen, geen idee, maar ik vind wel iets. Ik sprong op mijn bed en pakte het boek van mijn nachtkastje. Ik begon te lezen, maar stopte al snel toen er op de deur werd geklopt. Ik rook al wie het was. ‘Kom maar binnen Edward’ mompelde ik ongeïnteresseerd. Hij opende de deur en keek me aan. ‘Ik wil met je praten’ zei hij. Ik zuchtte en legde mijn boek weg. Ik ging rechtop zitten en klopte op mijn bed. Hij ging zitten en keek me aan. ‘Toen jij mij had weggestuurd heb ik met Benjamin gepraat’ zei hij. Ik gromde, ik wil die naam nooit meer horen. ‘Ik weet het Monifa, maar luister naar me’ zei hij. Ik schudde mijn hoofd. Ik wil dat hij zo snel mogelijk mijn kamer verlaat. ‘Ik ga niet weg Monifa, luister nou even naar me’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Als jij niet weg gaat, dan ga ik en je kan mij niet tegenhouden’ zei ik. Hij ging niet weg, maar door zijn gave wist hij waar ik heen ging, dus ging ik maar niet ver. Zuchtend plofte ik op de bank naast Emmett beneden, die zich dood schrok. ‘Wil je dat nooit meer doen!’ riep hij naar me met nadruk op nooit. Ik giechelde. ‘Ik beloof niets’ zei ik lachend. Hij siste zacht waardoor ik harder ging lachen. ‘Je houd er zeker van om iemand te laten schrikken?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Het is zo’n beetje mijn werk door die gave van me’ lachte ik. Edward kwam de trap af lopen en keek me met een serieuze blik aan, zo’n blik van ‘we moeten praten’ wat ik al wist. Ik negeerde hem en richtte me op de inrichting van het huis. Ineens werd ik opgepakt. ‘Edward!’ schreeuwde ik. ‘Laat me los!’ aangezien hij dat niet deed flitste ik weer op de bank naast Emmett, die weer schrok. Hij gromde naar me en Edward rende weer terug naar de woonkamer. ‘Ontvoeren is nutteloos, Edward’ zei ik hem. Hij keek me boos aan maar gaf het op. Hij liep naar boven, maar in plaats dat ik hem in zijn kamer hoorde gaan stopte hij. Geen idee waarom, maar volgens mij kom ik daar nog wel achter.