WS ~ 72

(Nyree)

We waren terug in bed gekropen na dat we de twins hadden uitgezwaaid. Ik had een verschrikkelijk gevoel in mijn buik. Het was alsof ik in duizend knopen lag. Ik rolde me dichter tegen Gustav en sloeg mijn arm over zijn zij. Hij sloeg zijn arm over me heen en gaf een zacht kneepje in mijn nek onderweg naar mijn haar.

“Ik mis ze nu al,” fluisterde ik. Ik wist dat hij wakker was, dat kon ik horen aan zijn ademhaling. “Ik weet het,” fluisterde hij terug. Ik trok het deken verder over mijn hoofd en mompelde dat ik nooit meer wou opstaan. “Kom op Nyr, het is middag,” Ik mompelde neen en rolde me naar de andere kant van het bed met al het deken om me heen gewikkeld. Als hij wou opstaan had hij dat toch niet nodig. De matras bewoog en ik gluurde door een gaatje wat hij aan het doen was. Hij trok een T-shirt en broek aan en grijnsde toen hij zag dat ik aan het gluren was.

Ik slaakte een kleine gil en kronkelde heen en weer toen hij me met deken en al uit het bed probeerde te tillen. Hij droeg me de trap af de woonkamer is en zette me –nog steeds in het deken gerold- op het bankje van de piano. “Straks leg je me terug in bed,” mompelde ik. Ik trok mijn benen op en ging zijlings langs de piano zitten zodat ik mijn volledige aandacht op hem had gericht. Hij begon te spelen. Ik staarde naar zijn vingers die over de toetsen gingen en liet mijn ogen af en toe naar zijn gezicht glijden.

Mijn maag kromp in elkaar toen hij plotseling ‘Zoom’ begon te spelen. “Ga je zingen?” vroeg hij grijnzend. “Nee,” mompelde ik. “Waarom niet?” “Je weet dat ik niet kan zingen,” “Ja, dat weet ik,” Hij lachte zijn tanden bloot en liet zijn vingers over willekeurige toetsen glijden. “Je lacht me gewoon uit!” riep ik lachend en gaf hem een stomp tegen zijn arm waardoor een noot totaal uit de maat klonk. “Ik denk dat je nu wel wakker genoeg bent, ontbijten en aankleden. We gaan iets leuks doen vandaag,” & daar had hij me weer helemaal schaakmat gezet zonder dat ik het zelf had gemerkt.