015

Ik liep op mijn gemak naar het Philips Stadion, en zag dat het heel druk was op de straten. Begrijpelijk, iedereen komt nou net uit de treinen van hun werk terug. Tussen de menigte door, ging ik naar het Philips Stadion. Langzaam voelde ik de kriebels in mijn buik toch toenemen. Al die vrouwen die veel beter zijn dan ik, kom ik daar aan als nieuweling. Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat ze mij aardig vonden en me accepteren. Als ze je namelijk niet aardig vinden, kan je er denk ik ook niet goed mee samenwerken. Opeens voelde ik mijn mobiel trillen, ik pakte mijn mobiel uit mijn broekzak en zag ‘Gregory’ in beeld staan. “Hallo?” “Hey, met Gregory, bel ik ongelegen?” “Nee, nee, ik ben hier toch aan het wachten, dus ja.” “De trein, of wat?” “Nee, Pascal, je weet wel, coach van PSV. Ik ga naar de training kijken van ‘mijn’ ploeg.” “Nou, bij het geweldige team.” Ik hoorde een sarcastisch kuchje. “Hee, als je alleen maar belt om mij te plagen, kan je net zo goed iets nuttigs gaan doen.” Beet ik hem toe. “Ja, sorry, sorry. Ik verveel me, en heb dus niks nuttigs te doen.” “Ga naar iemand toe, en anders stuur een overdosis tweets, ik zou het wel leuk gevonden hebben als je dat deed.” “Hmm, maar wat moet ik dan in de tweets zetten?” Ja, wat moest een profvoetballer in een tweet zetten? “Weet niet, vraag wat aan je followers, en beantwoord sommige.” Even hoorde ik niks aan de andere kant, maar ik zag dat Pascal aan kwam lopen, al was hij nog zo’n veertig meter weg van mij was. “Maar ik moet ophangen, sorry, doei.” “Doei, spreek je. Veel plezier bij dat traininggeval, als je het zo kan noemen.” “Greg, stop!” Ik hoorde een lachje. “rottig geval, doei.” “Hou ook van jou, doei!” Ik hing op, maar grinnikte van zijn ‘grap’.
“Nou, kom op, we moeten gaan. We zijn al best laat.” Hoorde ik Pascal zeggen toen hij aan kwam lopen. Ik volgde hem in sneltempo, en kwamen na 10 minuutjes lopen bij de plek aan. Ondertussen hadden we even gepraat. Alle vrouwen stonden al op het veld hun warming-up te doen. De zenuwen namen enorm toe. “Ga maar op de tribune zitten, ik stel ze zo wel aan je voor.” Ik deed wat hij zei en ging op een plastic stoel zitten. Hij begon te praten tegen de meisjes, en ik zag dat ze hem met een geconcentreerd gezicht aan keken. Hij liep langzaam naar mij toe, en toen hij dicht genoeg stond dat ik hem kon verstaan zei hij “Nu wil ik jullie aan iemand voorstellen, wil je even staan?” Ik deed wat hij zei, en voelde me op dat moment even een hond, want ik liep ook even naar hem toe. “Nou, dit is Marloes, jullie nieuwe teamgenoot. Ze is hier aangenomen als spits, en heeft een bijzonder talent, alleen gelooft dat niet echt.” Een scheef glimlachje kwam op mijn gezicht. Het was wel waar, ik geloofde echt niet dat ik een of ander talent had voor voetbal. Ik bedoel, sure, iemand die nog nooit heeft gevoetbald heeft is er een talentje in. “Stel je maar even voor ofzo.” “Ja, nou ik ben dus Marloes, ik ben 20 jaar oud, en zit nu in mijn examens. Ik heb nog nooit op voetballen gezeten, en njaah dat was het.” Opeens voelde ik een warme hand op mijn rug. “Juist.” “Uhm, moet ik deze training al meetrainen?” Hij knikte. “Ik heb hier al een tenue klaar voor je liggen. ”