Invisible ft. Nick Jonas

Selena Gomez was verliefd op Nick Jonas. Zo. Ze had het toegegeven.
Ze was tot over haar oren verliefd op deze jongen met krullend haar en chocolade-kleurige ogen.
Het was best erg, eigenlijk. Ze had een crush op hem sinds de eerste klas; ze was verkocht vanaf het moment dat hij vroeg om haar puntenslijper.
Ze had geschiedenis, terwijl ze keek hoe alle jongens naar Miley staarden.
Ze keek naar beneden, hard op haar lip bijtend terwijl ze haar bril goed zette.
Ze duwde hem omhoog met haar wijsvinger op het moment dat de leraar haar naam noemde.
Ze keek omhoog en zag dat alle ogen op haar waren gericht. Langzaam ontmoetten haar ogen die van Nick.
'H-Huh?' stotterde ze. Ze hoorde Miley giechelen achter haar rug.'Heeft iemand zich verslikt?' Ze liet nog een lach ontsnappen en toen zei ze: 'Het antwoord is Duitsland.'
Oh nee. Alle ogen waren opnieuw op Selena gericht. Ze haatte het wanneer de leraar besloot alle aandacht op haar te richten.
Ze lette nooit op bij geschiedenis. Nick had dan ook geschiedenis, en ze had een perfect uitzicht. Wat was het nut van het leren van dingen die eeuwen geleden waren gebeurd, terwijl hij in je klas zat?

Toen de les voorbij was, pakte ze haar boeken bij elkaar, en ze was op weg naar de deur, toen ze tegen iemand opbotste.
Ze bevroor toen haar ogen die van de jongen ontmoetten.
Nick glimlachte naar haar. 'Sorry voor dat.' zei hij met zijn lage stem. 'Ik zag je niet.'
'H-Het is goed. Echt waar.' Ze glimlachte snel en liep vlug door de deur, naar haar beste vriendin, Demi, die al aan de lunchtafel zat.
'Sorry dat ik laat ben. Botsing.' 'Met jezelf? De deur?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze beet in haar sandwich, en dronk toen een slok frisdrank.
'Nick Jonas.'
Demi verslikte zich bijna in haar frisdrank. Haar bruine ogen werden groot en ze zei: 'Sirieus? Botsten jullie tegen elkaar op of viel hij over je heen?'
Ze hijgde dramatisch. 'Viel hij óp je?'
Selena wou zó graag antwoorden, ze wou zó graag vertellen hoe het voelde alsof haar hart uit haar borstkas zou spingen; hoe het voelde of de tijd stopte met tikken. In plaats daarvan slikte ze en wendde ze haar hoofd af.
Ze zag Miley en haar 'groepje' naar binnen lopen.
Haar bruine ogen ontmoetten die van Nick.
Hij wendde zijn hoofd af, glimlachen toen Miley langs hem liep.
'Hoe kan hij iets in haar zien? Ze kijkt dwars door hem heen.' verzuchtte ze.
'Ze heeft alles wat haar hart begeert, Selena. Hij is oppervlakkig, en vind haar leuk. Ik bedoel, ze heeft alleen oog voor haar Engelsleraar.' Demi rolde met haar ogen, en lachte. 'Hey, heb je plannen voor na school?'
Selena haalde haar schouders op. 'Weet niet. Ik hoopte dat ik naar het meer kon gaan... misschien nog wat nieuwe liedjes schrijven. Wat vind jij?'

Uiteindelijk besloot ze alleen te gaan. Het was gewoon makkelijker op die manier; ze vond het beter om alleen te gaan, zodat niemand haar kon storen. Ze glimlachte terwijl ze haar lunch verorberde, alleen al denkend aan wat ze daar allemaal kon doen.

Nick had een obsessie met Miley Cyrus. Zo. Hij had het toegegeven. Hij was tot over zijn oren verliefd op haar; hij was verkocht vanaf het moment dat ze naar hem had gezwaaid in de derde klas. Het was stom van hem om haar leuk te vinden; ze zou nooit uitgaan met een jongen die gitaar speelde en liedjes schreef voor meisjes, of een jongen die clowns nog steeds eng vond. Dingen waren verander nu, op een manier. Hij moest volwassen worden, en iets zeggen tegen haar. Tenminste een 'Hey.' of 'Alles goed?', toch? Hij zuchtte, lichtjes trillend, terwijl hij opstond van zijn lunchtafel. Hij wierp een blik op Miley, die haar haar aan het kammen was, kijkend naar een spiegeltje die haar vriendin aan het vasthouden was.
'H-Hoi, Miley.' Goed. Hij had er een groet uitgekregen. Dat was een begin, nietwaar?
Langzaam keek Miley op. Haar blauwe ogen leken volkomen in de war te zijn. 'Uhm... Hoi?' Ze lachte kort. 'Ken ik jou?' voegde ze er aan toe. Hij knipperde, proberend te vechten met tranen en verwarring. 'Uh... Nick. Nick Jonas. Ik zit samen met jou bij geschiedenis. En tekenen.' Ze tuitte haar lippen op elkaar, alsof ze aan het nadenken was. 'Sorry, dat zegt me niks.' Ze begon haar haar weer te kammen, Nick verward achterlatend.

Nick plukte aan zijn gitaar, proberend de juiste noten te vinden voor het juiste liedje. Hij zuchtte gefrustreerd toen hij er niet uitkwam. Hij legde zijn gitaar weg, en keek naar het meer.
Peyton -het meer- was prachtig in de avond.
Hij keek naar zijn schoot, naar het notitieblok zonder woorden. Plotseling hoorde hij het geschuif van voeten, een tak breken, en toen iemand vallen. Nick keek op, en was verbaasd toen hij het meisje van vanmorgen zag. Ze zette haar bril goed en hapte naar adem terwijl ze opstond. 'Sorry!' Hij herstelde zich. 'Stalk je me ofzo?' Ze keek naar hem alsof hij gek was. 'Nee...' zei ze langzaam. 'Ik kom hier heel vaak om... mijn hoofd leeg te maken, zou je denk ik kunnen zeggen.'
'Je hoofd leegmaken over wat?' spotte hij, terwijl hij weer ging zitten.
Hij vermeed oogcontact. 'Het lijkt alsof je alles in de wereld hebt.' Ze lachte zachtjes, en ging naast hem zitten. 'Niet alles.' gaf ze toe. Langzaam pakte ze zijn gitaar in haar handen. 'Speel je?' 'Ja.' mompelde hij, terwijl hij aan de achterkant van zijn hoofd aan zijn krullerige haar krabte. 'Maar ik ben niet zo goed.' Selena lachte lief naar hem, een lach die Nick's hart een paar slagen liet overslaan. 'Ik weet zeker dat je heel goed bent.' zei ze.
Nick's wangen werden rood terwijl hij een bedankje mompelde. Langzaam richtte hij zijn blik op haar en zei zachtjes: 'W-Wil je horen wat ik heb geschreven? Ik heb net het refrein af, eigenlijk.' Ze knikte, plotseling heel erg enthousiast. Haar enthousiasme maakte Nick van binnen aan het lachen. Ze volgde elke beweging terwijl hij zijn gitaar oppakte en er voorzichtig aan begon te plukken.

I just wanna show you,
He don’t even know you,
He's never gonna love you like I want to.
And you just see right through me, but if you only knew me,
We could be a beautiful miracle, unbelieveble
Instead i'm just invisible

Ze knipperde toen hij het refrein had afgerond.
Haar wenkbrauwen schoten omhoog. 'Je bent niet zo goed? Je bent geweldig!' Ze twijfelde even, maar zei toen: 'Ik herken mezelf er wel in.'
Hij grinnikte zachtjes. 'Denk je? H-Hoe kan je jezelf er in herkennen?' vroeg hij zachtjes, zichzelf afvragend of het haar zou beledigen. Maar ze leek zo open.
Ze knikte, terwijl ze uitademde.
'Laten we zeggen dat ik een jongen leuk vind die nauwelijks weet dat ik besta; hij is verliefd op een meisje die hem niet ziet staan, ze weet niet eens zijn naam, en ik voel...' Ze keek omhoog. 'me gewoon onzichtbaar voor hem.'
'Ik vind het jammer om dat te horen...
S-Selena, toch?' Ze knikte 'Ja.'
Hij frummelde wat met zijn vingers, plotseling nerveus. 'Hij weet niet wat hij mist.'
Ze haalde haar schouders op, kijkend naar beneden, naar het gras. Ze greep een handvol en scheurde het van de aarde af, waarna ze het gras zachtjes weer op de aarde gooide. 'Het zal vast wel zijn verlies zijn.'
Nick merkte haar schoonheid op; haar chocolade-gekleurde ogen, haar volle, roze lippen... Hij raakte uit zijn trance, en leunde wat dichter naar haar toe. 'Heeft iemand je ooit vertelt dat je mooi bent?'
Nick lachte toen haar wangen lichtroze kleurden. 'Nee.' fluisterde ze. 'Niemand merkt me ooit op. Ze noemen me... freak of nerd...'
De hoeken van zijn lippen trokken een beetje naar beneden. 'Waarom zouden ze dat doen?'
Ze schudde haar hoofd, zonder te antwoorden.
Ze bleef emotieloos kijken. Ze zaten een tijdje in complete stilte. Ze verbrak het, maar haar stem trilde zachtjes. 'Mag ik je wat vragen?'
'Ja, natuurlijk.' antwoordde hij.
'Is het... Is het verkeerd om op iemand te vallen die niet weet dat je bestaat?'

Nick reageerde een lange tijd niet. Hij zat in complete stilte, terwijl hij met zijn vingers wriemelde en aan het gras plukte. Hij keek verderop, in de richting van het meer.
Toen begon hij te praten.

'Nee...' gaf hij toe. 'Ik ben er ook doorheengegaan. Wacht, ik ga er eigenlijk nu doorheen. Is het vreemd als ik je vraag wie je leuk vind?' Nick wierp een blik naar haar, op het moment dat de wind haar bruine haar uit haar gezicht blies.
Selena keek naar haar schoot en snoof zachtjes.
Ze ging liggen op haar rug, en rolde op een elleboog. 'Zijn naam is Nick. Hij speelt gitaar, en schrijft liedjes over zijn gevoelens. Hij is verliefd op een meisje dat niet weet dat hij bestaat, en hij voelt zich onzichtbaar. Maakt dat het duidelijk?'
Hij werd zo rood als een tomaat, in contrast met zijn bleke huid. Hij rolde net zoals Selena op een elleboog, en veegde een lok van haar haar achter haar oor. Voorzichtig plukte hij haar bril van achter haar oren vandaan.
'Je bent écht mooi.' verzuchtte hij, gebiologeerd door haar natuurlijke schoonheid.
Ze keek weg van zijn ogen, maar kon het niet helpen om te blozen terwijl ze lachtte.
'Dank je.' mompelde ze.
Plotseling keek hij op naar het meer en stond op. Hij nam Selena's hand in de zijne en verstrengelde hun vingers met elkaar. 'Kom, ik wil iets proberen.'
'Zoals wat?' Ze draaide haar blik naar het meer en trok toen haar hand terug. 'Oh, nee. Vergeet het.'
Grijnzend begon Nick achterwaarts naar het meer te lopen. 'Waarom, ba-AHH' Er was een grote plons terwijl hij -nog steeds in al zijn kleren- in het water viel.
Het duurde een seconde voordat Selena doorhad wat er was gebeurd, maar in minder dan dat, lag ze op het gras, haar buik vasthoudend van het lachend. Nick dook op uit het water en kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Dat... was niet grappig.'
'Echt wel!' lachte ze, en ze stak haar tong naar hem uit. Er viel een stilte.
Hij staarde voor een moment diep in haar ogen. Plotseling greep hij haar bij haar middel en gooide hij haar in de lucht.
'STOP!' lachte ze, terwijl ze met haar benen in de lucht aan het schoppen was.
Voor ze het wist lag ze drijfnat in het meer.
Ze keek Nick quasi boos aan, en lachte toen opnieuw. 'Je bent gemeen.' Hij lachte.

Ze brachten de hele middag door bij het meer, lachend, pratend, grapjes makend...
Hoe meer tijd Selena met hem doorbracht, hoe meer ze lachte en glimlachte.
Het was half tien 's avonds toen ze met tegenzin besloten naar huis te gaan. Als een echte heer reed hij haar naar huis, hij begeleidde haar zelfs tot aan haar voordeur.

'Dank je voor vandaag, Nick.' zei Selena zachtjes. 'Maar ik haat je een soort van.'
Ze keek naar beneden, naar haar drijfnatte kleren en lachtte.
'Ik denk dat ik misschien een longontsteking oploop.'
Hij lachtte, en stopte zijn handen in zijn zakken. 'Sorry voor dat. Maar hey, je had lol vaandaag, toch?'
'Ja.' fluisterde ze. 'Ja, dat had ik.'
Ze zuchtte, waarna ze glimlachte.
'Nou, ik zie je morgen. Welterusten, Nick.'
'Welterusten, Selena.' Hij glimlachte, terwijl hij keek hoe ze haar voordeur opende.
Selena stopte, en draaide zich om.
Ze kuste voorzichtig zijn wang. Ze was een paar centimer weg van zijn oor, en fluisterde: 'Je hoeft niet voor altijd onzichtbaar te zijn, Nick.'

Hij glimlachte als een sukkel terwijl ze naar binnen liep met een glimlach op haar gezicht.
Hij slenterde terug naar zijn auto, maar toen hij aan de bestuurderskant zat, bewoog hij niet; hij startte de motor niet.
Selena had gelijk; hij hoefde niet voor altijd onzichtbaar te zijn.
Hij moest zijn hoop opgeven met Miley. Ze vond hem niet leuk, ze kende niet eens zijn naam. Hij zuchtte, en haalde zijn hand door zijn krullerige haar. En plotseling viel alles op zijn plaats.

Selena wou net naar boven gaan, zodat ze een douche kon nemen, toen ze een dringerige bons hoorde op de deur. Verward, draaide ze zich om en was volledig geschokt.
'Nick, wat ben je-'
Nick greep haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar gepassioneerd. Hij trok zich terug, een paar centimeter verwijdert van haar lippen.
'Ik wil niet meer onzichtbaar zijn, Selena.'
Lichtjes blozend, beet Selena zachtjes op haar onderste lip terwijl ze glimlachte.
Ze leunde dichter naar hem toe.
'Ik kan je zien, Nick.'