005

“You tell me, while I listen.” Ik keek vrijwel direct weer terug naar mijn handen. Hoe wist hij dat er iets was. Hoe wist hij dat ik loog als ik zei dat alles goed ging met mij. En waarom wilde hij weten wat er was? Ik schudde voor de zoveelste keer mijn hoofd. Niet wetend wat ik met deze situatie aan moest. “You can tell me.” Fluisterde hij op een toon zodat ik het kon horen. Als ik het hem niet vertelde ging hij dan weg. Kreeg ik dan dat geld niet meer van hem? Was al mijn hoop die ik had dan verloren?

“I-ik.” Stotterde ik. Ik wist niet hoe ik moest beginnen, hoe ik alles moest gaan vertellen aan hem en of dat ik het moest vertellen. Hij keek me afwachtend aan. “Ik heb gewoon problemen.” “What kind of?” Er verschenen een paar tranen in mijn ogen, die zachtjes over mijn wang gleden. Ik haalde mijn schouders op. “Gewoon problemen, oké.” Ik wilde nu al niet meer verder praten. Ik kon het gewoon niet. Ik wilde niet dat hij het wist, ook al kende we elkaar nauwelijks. Ik wilde het gewoon niet. “Ik blijf, als jij het me verteldt.” Probeerde hij tedreigen. Ik nam een hap adem. “Ik heb problemen met een jongen.” Justin schoot vrijwel meteen in de lach. “Gewoon problemen met een jongen, is dat zo ernstig.” Grinnikte hij zachtjes. Ik was gekwetst. Er rolde meer tranen over mijn wangen heen. Hoe durfde hij dit te zeggen, terwijl hij me niet eens kende.

Hij stopte met lachen toen hij zag dat zijn reactie mij pijn deed. “Je snapt het niet.” Mompelde ik. “Sorry.” Mompelde hij. Ik keek hem fronsend aan. “Oh, en nu zeg je opeens sorry.” snauwde ik naar hem toe. De irritantheid was weer verdwenen, zijn ogen spraken boekdelen uit. “Sorry, ik wist niet – ik dacht niet – weet ik veel.” Zuchtend stond hij op en liep richting mij toe. Hij steunde zijn ene knie op het bed neer, en ging naar voren hangen. Hij wreef een traan van mij gezicht weg. Angstig keek ik hem aan. Ik begon te trillen. Hij schrok van mijn blik, en trok zijn arm meteen terug. Ik vond het niet prettig als iemand me aanraakte. Voor bescherming sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Door mijn vinger kon ik hem zien. Zijn blik bleef op mijn gezicht haken. Ik kon iets in zijn ogen aflezen. Voorzichtig pakte hij mijn polsen vast. “Ik wil niet dat je me aanraakt.” Luidde mijn stem. “Waarom niet?” klonk zijn stem best wel schor. “Omdat ik dat niet wil oké!” Sprak ik hard op. Alweer trok hij zijn armen terug. Hij stond op en stapte naar achteren. Na een enkel stappen ging hij onbegrijpelijk weer terug zitten op zijn bed. Hij schudde niet-snappend zijn hoofd. Hij hoefde het ook niet te snappen.

Het lijkt nu allemaal nog een beetje onduidelijk