5.

Aanwezigheid voel ik en ik hoor voetstappen die dichterbij komen. Mijn vader Mionhi komt bij me zitten kijkend naar het prachtige uitzicht. ‘ Ik begrijp waarom je je tijd voor deze plek verspilt. ‘ Zegt hij met zijn heldere blauwe ogen die glinsteren in de zon. Ik haal een diepe zucht. ‘ Je bent een sterke meid van een sterk ras, ik geloof in je, dat je in een mum van tijd weer terug bent. ‘ Zegt hij met moeite. ‘ Vader, ik ga je zo missen. ‘ Na die zin ontstaat er een lange omhelzing. ‘ Ik wou dat je meekon. ‘ Vervolg ik. ‘ Je weet dat ik zaken moet vullen als leider, mijn kind, maar ik ben bij je, in je hart, vergeet dat niet. ‘ Zegt hij op een fluister toon om niet huilend over te komen. ‘ Ik ga niet dood pap. ‘ Zeg ik lachend en met een verbaasde blik. Zelf lacht hij ook en doet zijn rechterhand op mijn wang. ‘ Dat weet ik, maar ik zal je gewoon heel erg missen, je bent mijn meisje. ‘ Ik glimlach wanneer hij door mijn witte haren streelt. ‘ Het is tijd om te gaan. ‘ Zegt een van de hoge bewakers van mijn vader. Ik werp de laatste blik naar mijn vader, en het uitzicht. ‘ Tot ziens. ‘ Hij drukt zijn mond op mijn voorhoofd. ‘ Tot ziens.’ Antwoord ik en krabbel overeind. De laatste keer kijk ik naar de vlag van het kasteel, met het teken van vrede. Ik zucht nog eens diep en verlaat dan het prachtige gebied.