1)Dood en dan?

Ik keek als aan de grond genageld toe hoe Bella stond te branden. Wat was er aan de hand? Was dit een of andere zieke grap? Was ik dan toch in de hel beland? Ik keek machteloos toe hoe de reden van mijn bestaan omringd werd door vlammen terwijl haar zogenaamde beschermengel onbewogen toekeek. Wat -
"Edward beheers jezelf alsjeblieft," wees Ardo me terecht.
"Hoe zou jij je voelen als het Flora was?" sneerde ik. Het was onbeleefd maar Bella...
En toen hapte ik naar adem. Niet van afschuw maar van verbazing. De vonken veranderden in vlinders en vormden de jurk die ze net nog aan had gehad aan de kapstok in haar hand.
Wat was hier aan de hand?
"Dat is één van de vele eigenschappen van deze kamers. Of dacht je soms dat wij zouden toestaan dat enige bewoner op zo'n manier te zien zou zijn?" Ik bloosde toen ik begreep wat hij bedoelde. Wacht eens even ik bloosde?
"Je bent nu vrijwel menselijk. Dat gaat voorbij hoor. Je geest heeft tijd nodig om zich op te bouwen, maar de fysieke vampier eigenschappen zal je nooit helemaal terug krijgen. Die heb je uiteraard ook niet echt meer nodig." vertelde Ardo me. Ik knikte en keek weer naar de enige persoon die er nu eigenlijk toe deed. Het was alsof ik net getransformeerd was, alleen zonder de onvoorstelbare kracht en brandende dorst. Ik was zo makkelijk afgeleid...Ik richtte mijn aandacht weer op Bella en merkte dat ze veel gracieuzer bewoog dan anders. En om de een of andere reden was ik daar niet verbaasd om.
Ik had altijd al gezien hoe gracieus ze was als ze stil zat. Nu ze geen last meer had van haar gebrekkige evenwicht was het duidelijker. Wat hield ik toch van haar. Jacob had me gezegd dat zij ondanks alles ook van mij hield, maar was dat echt zo? Zou ze me echt voor dit alles kunnen vergeven?
"Ze is niet zomaar de eerste de beste Edward. Jullie wegen zijn niet zonder reden samen gekomen. Van alle mensen op aarde was zij nou net diegene die van je zou houden ongeacht wat je was of wat je deed. Zij kijkt naar wie je bent en is heel vergevingsgezind. Dat ze zo goed van aard is is de enige reden dat ze hier is kunnen komen. Anders was het zonder twijfel mis gegaan met haar." Ik luisterde maar half en ik vroeg niet wat hij bedoelde. Uitleg was voor later.
Flora bewoog even ongemakkelijk bij de deur en verhief toen haar stem.
"Ik zou de blauwe nemen," suggereerde ze. Ze wilde volgens mij iets heel anders zeggen maar kreeg de woorden niet over haar lippen.
Bella keek even bezorgd, maar draaide zich toen om. Ze had duidelijk gemerkt dat Flora erg van streek was en waarschijnlijk wilde ze wel helpen maar wist ze niet goed hoe ze dat het beste kon doen. Ze nam de blauwe jurk uit de kast en hield hem voor zich.
Dit keer was ik enigszins voorbereid op wat ik zou zien en dus schrok ik alleen een beetje toen haar jurk in rook opging en daarna weer vlammend vaste vorm aannam. Ik keek vol verwondering toe hoe de blauwe jurk als water rond haar lichaam viel en dan weer vaste vorm aannam hoewel hij nog steeds van water gemaakt leek te zijn. Mijn ogen vielen haast uit hun kassen toen ik via de spiegel zag hoe een prachtige waterlelie aan het bandje om haar schouder groeide. Bella keek er ook met grote ogen naar.
Toen draaide ze zich om en keek naar Flora met haar grote nieuwsgierige ogen. "Sorry hoor maar wie ben jij?" vroeg ze aarzelend.
Mijn hart sprong op toen ik haar stem eindelijk weer hoorde. Het was een vreemd gevoel omdat mijn hart al zo lang niet meer geklopt had en zeker nooit zo. "Ik ben Flora." Ik hoorde de schaamte in Flora's stem en ik had echt medelijden met haar. Ze was veel te hard voor zichzelf.
"Ik ben Bella. Aangenaam kennis te maken Flora." Bella probeerde er duidelijk voor te zorgen dat Flora zich net zo gelukkig voelde als zij. Echt iets voor haar. Mijn hart brak toen ik het verdriet in Flora's stem hoorde. Een engel hoorde niet zo te klinken. Ze hoorden de gelukkigste wezens in het heelal te zijn. Ik zag dat Ardo het er ook moeilijk mee had, moeilijker zelfs. Logisch ook, hij hield van Flora zoals ik van Bella hield. Waar ik wel in kon komen. Ik had zo de indruk dat Flora niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk hard op Bella leek.
"Ik weet wie je bent."
"Flora? Wat is er met je?" Bella, ging met haar rug naar me toe naast Flora op het bed zitten en plaatste een troostende hand op Flora's schouder. "Je zou hier niet zijn als ik mijn werk goed had gedaan," snikte ze.
"Hè wat bedoel je? Ik snap..." Ik hoorde de verwarring in Bella's stem veranderen in begrip vlak voor hij wegstierf. Ik kromp ineen in voorbereiding op haar paniek. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn om dat aan te horen terwijl ik niets kon doen om haar te helpen, maar tot mijn verbazing klonk Bella alleen maar geschrokken toen ze verder ging.
"Flora, ben...wil je zeggen dat ik...dood ben?" vroeg ze ontsteld. Flora, snikte luid en knikte. Zoals te verwachten viel sloeg Bella haar armen om haar heen. Net zoals ze bij haar moeder had gedaan keerde ze ook hier de rollen volledig om.
"Kalm maar. Het is niet erg, het komt allemaal wel goed. Dat beloof ik je," suste ze haar.
"Sssst kalm aan. Jij kan het toch ook niet helpen? Ik had zelfs nauwelijks tijd om te beseffen dat ik pijn had. Hoe zou jij me dan hebben moeten helpen?" Ik moest glimlachen toen ik merkte dat ze - zoals ik wel had verwacht - haar eigen angst en zorgen opzij zette om Flora te troosten. Zo kende ik haar.
"Jawel Bella, ik had, ik zou...Ik ben je beschermengel, het is mijn taak je te beschermen maar in plaats daarvan zit je nu hier...Veel te snel. Je had moeten trouwen en kinderen moeten krijgen...Maar door mijn schuld is dat allemaal niet gebeurt. Het spijt me zo. Maar spijt helpt natuurlijk niets. Ik verdien eenzame opsluiting," jammerde Flora. Ik zag Bella's blik in de spiegel vertrekken. Ik herkende de uitdrukking van toen ik me zo ellendig voelde over wat James haar had aangedaan, of toen ik haar zei dat ik na zat te denken over goed en kwaad...
Pijn, schuldgevoel en spijt, onnoemelijk veel spijt schoten door me heen.
Ik werd verzwolgen door ellende bij de herinnering aan mijn grootste fout ooit. Ik zag dat Ardo iets wilde zeggen om mijn pijn te verlichten, maar niet wist wat of misschien besefte hij gewoon dat ik nu niets wilde horen. Dat ik nu alleen wilde zijn met mijn gedachten.
Bella sprak weer en haar stem was als een heel sterke pijnstiller. Als morfine, maar zonder de slaperigheid. Integendeel zelfs, het leek alsof ik plots helderder kon denken, alsof ik sterker werd... Alsof ze me mijn oude ík terug gaf. Ardo knikte lichtjes en ik begreep dat het inderdaad zo werkte. Hoe meer ik me mezelf voelde, hoe meer ik mezelf werd.
"Flora, nu is het wel weer mooi geweest. Jij hebt niet bepaald de gemakkelijkste persoon toegewezen gekregen om te beschermen. Met mijn twee linkervoeten en aantrekkingskracht voor problemen. Je hebt het volgens mij geweldig gedaan. Je kan niet meer doen dan je best toch?"
Flora aarzelde en knikte toen langzaam. "Wel dan?" Flora glimlachte voor ze verder ging.
"Je moest eens weten. Toen je naar Forks kwam zag ik hoeveel problemen je zou kunnen tegenkomen daar en ik kon geen enkele manier verzinnen om je zo te sturen dat je die allemaal zou ontlopen. Het feit dat ik geen weet heb van je gedachten hielp ook niet echt...Beschermengelen weten de gedachten van hun beschermelingen," verduidelijkte ze.
"Gewoonlijk toch. Maar door jouw gaven kon ik je niet horen en heel moeilijk sturen. Gelukkig dat je een goed persoon was want anders had ik het helemaal kunnen vergeten. Ik moest me dus richten op omgevings factoren en aanvankelijk had ik mijn hoop op Jacob gevestigd want ik had hem in je levenslijn gezien,"
Ik boog mijn hoofd. Ik had gewoon weg moeten blijven. Ik had haar nooit aan mogen spreken. Dan leefden we allebei nog en voelden we ons geen van beide ellendig... Ik besefte dat dat niet waar was. Ik zou me erg ellendig voelen. Ik zou haar missen zonder dat ik wist dat zij het was die ik nodig had. Ik zou mezelf gek maken. Ellendig en alleen in mijn veel te grote familie.
"maar toen die eerste biologie les zag ik dat Edward's ziel ook erg aan de jouwe gewaagd was. Nog sterker zelfs dan die van Jacob. En toen ik de situatie met Ardo besprak wist ik gewoon dat hij het moest zijn." Ik keen even naar Ardo, maar die werd duidelijk in beslag genomen door de herinnering. Een fijne herinnering als ik het zo zag.
"Maar ja het is wel niet helemaal uitgedraaid zoals verwacht en dus ging je terug naar je natuurlijke levensloop. Tot Victoria daar natuurlijk een stokje voor stak," mompelde ze. Het was even stil terwijl Bella verwerkte wat ze net gehoord had.
"Wie is Ardo?" vroeg ze uiteindelijk. "Edward's beschermengel," antwoordde Flora.
"Je zal hem wel erg missen," gokte Bella met een begrijpende glimlach. "Wat is er?" vroeg ze. Ik hoorde de onrust in haar stem. De zorgen en de angst. Ik kromp in elkaar. Zelfs hier in dit oord van vrede en geluk bezorgde ik haar pijn en angst. Wat voor monster was ik? Zelfs nu ik verlost was van mijn verderfelijke lusten was ik haar onwaardig.
Ardo kneep meelevend in mijn schouder.
Waarom kon ik niet meer zoals hem zijn? Waarom kon ik mijn geliefde geen troost bieden in plaats van pijn? Raad in plaats van verwarring. Ik was het niet waart om in één ruimte te zijn met iemand als Ardo of Bella. En toch werd dat genoegen me steeds weer gegund. Waarom?
"Edward is hier Bella. Hij hoorde dat je dood was en...Nou je weet wat hij zei op je verjaardag. Hij zei toen toch dat hij niet kon leven in een wereld zonder jouw..."
"Is hij hier?..." Ik kon door de grond zakken van schaamte en schuldgevoel.
"Hij staat te wachten hij wilt je zo graag zien. Bella, hij houd van je." Ik zou willen dat dat genoeg was. Dat het feit dat ik meer van haar hield dan van wat dan ook kon rechtvaardigen dat ik bij haar was. Dat het me haar liefde waardig maakte.
Plots keek Bella om, misschien dacht ze dat ik tevoorschijn zou komen zoals ook Flora verschenen was. Ik dacht dat Ardo me zou tonen hoe ik door de muur moest lopen of dat Flora Bella hierheen zou brengen maar er gebeurde niets. Behalve dan dat Bella bleef kijken naar de plek waar ik stond en pas toen ze glimlachte besefte ik dat ze me kon zien.
'Vergeef me.' Smeekte ik in gedachten.
Bella stond op en liep naar me toe. Ik legde mijn hand op de muur en bleef haar smekend aankijken. Zij legde haar hand tegenover de mijne en terwijl we in elkaars ogen keken werd de muur dunner tot hij helemaal verdwenen was. Meteen nadat ik haar warme hand de mijne voelde raken nam ik haar in mijn armen en zoende haar vurig. Ik wist plots heel zeker dat zij dat ook wilde en mijn vermoeden werd door haar enthousiaste lippen bevestigd. Het kon me allemaal niets meer schelen.
We waren samen, voor altijd...

Bella en ik zaten op de rand van haar bed. Fleur en Ardo veranderden de kom water in een grote glazen poort die net zo massief als vloeibaar was. Het zag er stevig uit maar ik wist zeker dat ik er zo doorheen kon stappen als ik wilde.
"Wat zeggen jullie ervan?" Ik keek Bella aan en die knikte.
Ardo en Fleur hadden ons verteld dat Alice mijn toekomst had zien verdwijnen en nog bezorgder werd toen ze had gezien dat Bella binnenkort begraven werd. Ze belde Charlie om te vragen hoe het met Bella ging, dat zou geen achterdocht veroorzaken, Alice belde wel vaker de laatste tijd. En van hem kreeg ze inderdaad te horen dat Bella dood was. Ze vroeg of zij en de anderen op de begrafenis mochten komen en Charlie stemde in. Op voorwaarde dat ik er niet zou zijn. Alice had hem verzekerd dat dat niet het geval zou zijn omdat ik niet lang na hun vertrek verongelukt was. Charlie was hiervan geschrokken en had zijn oprechte deelneming betuigd. Hij wist hoe het was om een kind te verliezen. Toen Alice vroeg waar Bella aan gestorven was zei Charlie dat er de laatste tijd veel uitgemoord werd in de buurt. Ze hadden de dader niet te pakken maar het was mogelijk dat diezelfde moordenaar Bella had vermoord. En nu zouden we naar Bella's begrafenis gaan. We konden naar de aarde als er aan ons gedacht werd. Dan konden we onze geliefden steunen.
Ik nam haar hand en samen dachten we hard aan de mensen die we terug wilden zien en stapten door de poort.
De kerk van Forks was niet bijzonder groot of indrukwekkend, maar iets gaf het toch een bijzondere sfeer. Ik kneep in Bella's hand en liet toen los om naar mijn familie toe te gaan en fluisterde: 'Het spijt me dat ik jullie dit aandoe. Vergeef me. Ik hou van jullie en ik zal altijd aan jullie blijven denken. Ik ben gelukkig nu. Geloof me. Op een dag zien we elkaar weer. Moge jullie verdere leven gelukkig en zorgeloos zijn.' Esmé begon te snikken en Carlisle sloeg zijn arm om haar schouder en fluisterde min of meer wat ik net gezegd had in haar oor. Ik wist dat hij me gehoord had alleen dacht hij dat het zijn eigen gedachten waren. De mis begon en ik ging op een lege stoel achter hen zitten.

Bella P.O.V.

Ik liep naar de voorste rij waar mijn vader, mijn moeder, Phil en Jake zaten. Ik haalde diep adem en ging achter hun stoelen staan.
Jake probeerde zich groot te houden, maar ik kende hem langer dan vandaag. 'Het is goed Jake. Bedankt voor alles. Ik zal je nooit vergeten. Ik hoop dat je nog wat geluk kan vinden in het leven. Zorg alsjeblieft goed voor mijn vader oké? Ik hou van je Jake. Jij bent mijn beste vriend. Ik zal je nooit vergeten.'
Jake leek meer te ontspannen en toen merkte ik dat Leah met Austin naast hem zat.
'Leah, zou jij voor Jake willen zorgen? Niet voor mij, voor hem. Jij bent de enige die hem min of meer begrijpt. Zorg goed voor hem.' Leah nam Jake's hand en kneep er bemoedigend in. Jake keek haar dankbaar aan en ik wist dat zij samen zouden zijn. Niet zoals ik en Edward samen zijn, niet zoals Jake en ik samen zouden kunnen geweest zijn, maar op hun eigen manier. Als vrienden, beste vrienden. Ik liep naar mijn ouders en vertelde hen dat ik van hen hield en dat ze de beste ouders waren die ik me wensen kon. Dat ik nu op een betere plek was en dat ze niet moesten treuren om mij. Mam nam Phils hand vast en Charlie reikte naar Sue's hand.
Het zou goed komen met hen dat wist ik. Ik zag de mand met kaartjes en ging nieuwsgierig kijken. Er stond een foto van mij op en een tekstje:

'Bella was in één woord een goed mens.
Vrolijk, moedig en ze sloot altijd iedereen in haar hart.
Nooit zal je haar gelijke tegenkomen. Dat kan gewoon niet.
En als zij hier zou zijn zou ze huilen.
Niet om haar dood maar om ons verdriet.
Daarom moeten we niet treuren, maar blij zijn dat we haar hebben gekend.
Want Bella gekend hebben is het beste wat me ooit is overkomen.
Bella, bedankt voor alles.
Je vader, moeder, vrienden en Phil.'

Even later was de mis voorbij en ging iedereen naar buiten. Edward kwam naar me toe en wierp een snelle blik op zijn familie. Toen keek hij naar mij. "Klaar om te gaan?" Ik knikte. Ik nam zijn hand.
"We blijven altijd samen," fluisterde ik.
"Altijd," zwoer hij en we kusten elkaar terwijl we terug gingen naar ons eeuwige paradijs.

Dit was het einde van deze reeks. In mijn volgende hoofdstuk vind ik antwoord op deze vraag: 'Wat als Edward Bella na het ongeval nooit meer had aangesproken?' Ik hoop dat jullie dan ook lezen!