Chapter 28. Hopeless

Justins pov:

Mijn mobiel wekte me door keihard "Baby" door mijn kamer te laten klinken. Slaperig opende ik mijn ogen. Het licht dat mijn mobieltje uitstraalde verlichtte de hele kamer. Langzaam hielp ik mezelf overeind. Ik pakte mijn iPhone. Ryan gaf het schermpje aan. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Gedachten schoten door mijn hoofd. Wat voor reden kon hij hebben om me midden in de nacht te bellen? Wat voor reden kon hij überhaupt hebben om mij te bellen? Ik probeerde ze te verzinnen, maar er kwam maar een reden bij me op. Die reden bande ik uit mijn gedachten. Alsof mijn hand van lood was, strekte ik hem naar het mobieltje. Mijn hard bonkte in mijn keel toen ik het tegen mijn oor aan hield en op het knopje drukte. 'Hallo?' Het klonk aarzelend en zwakjes. 'Justin?' Het was Ryan. Zijn stem trilde. 'Justin? Ben jij dat?' Zijn stem sloeg over. 'Ja, ik ben het.' Ik liet een stilte vallen. 'Wat is er gebeurt?' Er klonk een snik, gevolgd door vreemde geluiden. Op de achtergrond konk geruis, alsof hij in een auto zat. Toen drong het pas tot me door dat hij huilde. 'Angel... Justin, Angel i-is...' Hij snikte nog een paar keer. 'Angel is a-aangereden.' Ik zag het al aankomen. Toch kwam het harder aan dan ik had verwacht. Ryan huilde nu met lange uithalen. 'Z-ze stak g-gewoon over en toen... toen kwam er zo'n i-idioot d-die niet uitkeek en.. en...' Hij snikte nog harder. 'I-ik zit in de a-ambulance. Het gaat h-heel slecht.' 'Kan ik iets voor je doen? Moet ik naar je toekomen? Ik boek zo een vlucht hoor, geen probleem.' Ik klonk dapperder dan ik wilde. Misschien was het wel een probleem. Ik wilde haar niet achterlaten. 'N-nee, hoeft niet. Ik w-wilde gewoon even met je p-praten. Ik voel me g-gewoon zwaar kut, door alles. Ik weet nu w-wat jij ook door heb moeten maken. Het spijt me. Het spijt me voor alles wat ik heb aangedaan.' Ik glimlachte zwakjes. 'Het maakt niet uit.' Ryans gesnik werd al minder. 'Ze wordt straks geopereerd. Heel veel wonden moeten worden gehecht en stukken glas moeten worden verwijderd. T-toen ze werd geraakt...' Ik hoorde hoe hij opnieuw begon te huilen. 'Ze viel neer. Ze l-lag in een plas van haar eigen b-bloed en was lijkbleek. Haar o-ogen... Ze keek zo levenloos naar boven. I-ik dacht dat ze dood was.' 'Ze komt er wel overheen. Angel heeft al zoveel meegemaakt. Ze gaat dit redden, Ryan. Jullie gaan dit samen redden,' zei ik bemoedigend. Ryan haalde zijn neus op. 'Dank je. Echt heel erg bedankt voor alles.' Zijn stem klonk hees. 'Is goed, joh. That's what friends are for.' Ryan lachtte schamper. 'Ik ben bij het ziekenhuis. Ik ga zo ophangen.' Hij klonk nu afstandelijk en oppervlakkig. 'Is goed. Veel succes.' 'Dank je wel. Echt waar. Doeg.' Daarna klonk er een lange pieptoon. Er werd zacht op mijn door geklopt. Verbaasd stond ik op en deed ik de deur open. Nu was ik verbijsterd. Slaperig keek zij me aan. 'Hoe gaat het met de Engel?' De vraag was zo klein, maar het effect dat het had overweldigde me. 'Gaat wel,' was mijn antwoord. Meer geluid kwam er niet uit mijn mond. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. 'Het komt wel goed,' mompelde ze geruststellend. Daarna draaide ze zich om en liep ze terug haar eigen kamer in. Halverwege de gang wankelde ze even. Ik snelde naar haar toe en pakte haar vast. Haar ene hand krulde zich om de kraag van het witte t-shirt dat ik droeg. Hoewel ze met haar hele gewicht op me leunde, merkte ik er nauwelijks wat van. Haar lichaam straalde daarentegen weer heel veel warmte af, iets waardoor ik opnieuw bezorgd werd. 'Ik ben moe,' fluisterde ze. Haar ogen vielen dicht. Ik tilde haar voorzichtig op. Ze merkte niks meer. Ze was weggevallen in een diepe slaap.