~12~

Ik werd wakker op een groot bed met goudkleurige lakens, aan de cd collectie te zien was ik in Edwards kamer. Ik rekte me gapend uit. Meteen ging de deur open en zag ik Edward staan met een bord in zijn handen. Ik jammerde zacht. Hij kwam naast me zitten en gaf mij het bord, het was minder dan normaal. Ik zuchtte en at het op. ‘Waar is Seth?’ vroeg ik. ‘Die moest nog een hoop wachtlopen inhalen’ zei Edward. Ik knikte. Ik richtte mijn aandacht op Edward die mijn vraag waarschijnlijk al wist. ‘Edward, hoeveel moet ik nog bij komen?’ vroeg ik. ‘Je weegt nu 55 kilo, het is goed, maar Carlisle wil dat je minstens 60 kilo weegt, liever meer’ vertelde hij. Ik knikte, dat moest wel lukken. ‘Maar waarom zei Seth dat mijn kans op overlijden groter is geworden?’ vroeg ik. ‘Je was erg veel bloed verloren, bij de meeste mensen die dan ook nog ondervoed zijn is bij komen dan extra moeilijker, maar bij jou blijkbaar niet’ vertelde hij. Ik knikte opgelucht. Ik keek hem aan. Hij beet op zijn lip. ‘Wat is er? Niet liegen, hé!’ vroeg ik. Hij zuchtte. ‘Alice heeft gezien dat je dood gaat’ mompelde hij. ‘Aan mijn ondervoeding?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, je word ziek’ zei hij zacht. Ik schrok. ‘Wat krijg ik dan?’ vroeg ik. Hij twijfelde. ‘Dat heeft ze niet gezien, volgens haar krijg je iets ongeneselijks’ zei hij. Ik zuchtte. Ik wist het, de wereld wou mij niet, net als alles goed ging, moet ik weer ziek worden en uiteindelijk dood gaan, leuk. Ik ben niet bang om dood te gaan, alleen om Seth te verliezen. Edward keek me meelevend aan. ‘En je keus?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Als ik een vampier word dan kunnen Seth en ik niets meer, dan zijn we natuurlijke vijanden’ zei ik. Hij knikte. ‘Bij Renesmee is het anders, zij is nog half mens dus zal daar geen last van hebben, maar ik ben dan een hele vampier’ zei ik. Edward stond op. ‘Edward, wil je dit niet tegen Seth zeggen?’ vroeg ik. Hij knikte twijfelend en liep de kamer uit. Ik ging weer liggen en keek naar mijn nagels, ze waren erg mooi. Er werd zachtjes op de deur geklopt. ‘Binnen’ mompelde ik. De deur ging open en Rosalie liep naar binnen. ‘Hey Rose’ zei ik glimlachend. Ik stak mijn hand omhoog. ‘Nog bedankt voor mijn nagels’ zei ik. Ze glimlachte. ‘Geen dank, ik vervelende me’ zei ze. Ik lachte. ‘Wat kwam je doen?’ vroeg ik. ‘Ik kwam kijken of je iets nodig had?’ vroeg ze. Ik glimlachte. ‘Een tekenblok en potloden zou wel leuk zijn’ zei ik. Ze knikte en rende weg. Na een minuut kwam ze terug met papier en potloden. Ze gaf ze aan me en ik begon te tekenen. Ik had al snel een schets en zag dat ik Rosalie aan het tekenen was. In de houding hoe ze nu naar me keek. Ik lachte en tekende verder. Na tien munten was hij af, dan zouden de meeste mensen wel denken; wat snel, maar ik vond tekenen altijd al leuk en heb vroeger op straat niets anders gedaan. Glimlachend gaf ik haar de tekening. ‘Wat mooi!’ zei ze. Ik lachte. ‘Ik kan hem ook inkleuren als je wilt’ zei ik. Ze schudde haar hoofd. ‘Zo is hij prachtig!’ zei ze. Ze keek me aan. Ik begreep de hint al. ‘Ik maak er wel ook een van Emmett’ zuchtte ik. Ze glimlachte breed en drukte een kus op mijn wang. ‘Moet ik hem halen?’ vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik heb wel een beeld van hem’ lachte ik en ik begon te tekenen.