Hoofdstuk 15.

‘Aimee’ Samir komt met een handdoek om zijn onderlichaam de babykamer in gerend. ‘Wat is er, lieverd?’ vraagt hij als hij mijn betraande gezicht ziet. Ik wijs met een trillende vinger naar het lege wiegje van Damian. Samir doet hetzelfde als wat ik net deed. ‘Hij is weg’ fluister ik zacht terwijl de tranen over mijn wangen blijven rollen. Samir kijkt me geschrokken aan en ook in zijn ogen verschijnen tranen. Hij steekt zijn armen naar me uit en ik laat me erin vallen. Hij snikt zachtjes terwijl ik tegen zijn borst aan huil. Zijn handen glijden over mijn rug en hij houdt me stevig vast. Hij laat me los en zijn ogen boren in de mijne. ‘Je krijgt hem terug, lieverd. Al kost het me alles. Damian komt weer veilig naar huis’ zegt hij zacht. Ik weet dat de kans dat ik mijn zoon terug krijg niet groot is maar toch geloof ik Samir. Ik knik zachtjes en zijn lippen raken vluchtig mijn voorhoofd. Hij verlaat de kamer terwijl ik op de poef ga zitten. Ik laat mijn hoofd in mijn handen rusten terwijl de tranen blijven komen. Mijn schouders schokken zachtjes. ‘Lieverd’ roept Samir van beneden. Ik sta op en loop langzaam de trap af. Ik laat mijn hand langs de leuning glijden. Samir staat in de keuken met een papier en de telefoon in zijn hand. ‘Wat is er?’ vraag ik. Zijn gezicht staat geschrokken en hij reikt me dan het papier aan. Ik zie zijn handen trillen en dat maakt me bang. Ik pak het papier en begin het te lezen.

Samir,
Zoals je gemerkt zal hebben is het kind weg. Logisch, het is niet jouw kind. Het is van mij, en ik zal een geweldige vader worden voor het kind. Een beter vader dan jij ooit zal kunnen zijn. Jij kan niet van hem houden zoals een echte vader kan. Jij hebt mijn vriendin gestolen, dus ik neem nu terug wat van mij is. Het kind is van mij en Aimee is van mij. Zo zal het altijd zijn, wij horen een gezin te vormen. Jij bent een buitenstaander en hoort niet bij ons gezin. Dus bij deze, laat Aimee gaan. Ze hoort bij mij. Ik zal haar met alle liefde verzorgen net als ons kind. Want het is ons kind. Aimee, lieverd, kom je alsjeblieft naar huis toe. Je weet wat ik met huis bedoel. Ik hou van je, lieverd.
Damien.

Ik laat de brief geschrokken vallen en sla mijn handen voor mijn mond. De tranen die langzaamaan aan het opdrogen waren stromen nu weer als beekjes over mijn wangen. Ik wil niet naar hem, ik ben bang voor hem. Ik wil Samir, hij is de vader van mijn kind. En binnen zeer korte tijd heeft hij bewezen dat hij voor mij en Damian kan zorgen. Ik zucht zachtjes en durf niet naar Samir te kijken. Ik vraag me af of hij denkt dat ik nu serieus naar Frankrijk zou rennen, naar Damien. Voor mijn kind doe ik alles, maar Samir opgeven kan ik niet.