Hoofdstuk 14.

Weken gaan voorbij zonder dat ik iets hoor van Damien. Hij is ook niet in ons oude appartement geweest. De deur zit nog stevig op slot door de vele sloten die erop gemaakt zijn. Ook ligt alles nog netjes op zijn plaats. Ik begin me langzaam aan weer veiliger te voelen. Dat komt vooral door Samir die altijd aan mijn zijde staat en als ik me even bang voel dan sluit hij zijn sterke armen om mijn lichaam en voel me al snel een stuk veiliger. Ik word wakker en rek me een stukje uit. Samir slaapt nog en heeft zijn arm om mijn lichaam heen geslagen. Ik kruip een stukje tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Zijn ademhaling gaat rustig en maakt me slaperig. Ik val langzaam weer in slaap. Ik word opnieuw wakker alleen dit keer van iemand die met zijn handen langs mijn lichaam gaat en kusje op mijn haar drukt. ‘Goedemorgen, Aimee’ zegt Samir zachtjes. Ik voel de glimlach door zijn stem heen. Ik draai me zo dat ik compleet op hem lig en kijk hem met een grijns aan. Ik trek me iets omhoog en kus hem zacht op zijn mond terwijl hij zijn handen op mijn kont laat rusten. ‘Weet je dat ik jou heel mooi vind’ grijnst hij. Ik kijk hem met een scheve grijns aan. Hij kijkt me in mijn ogen aan en legt een hand op mijn achterhoofd en komt iets omhoog. Hij drukt zijn lippen tegen de mijne. Onze kus is vol passie en liefde. De vlinders schieten alle kanten op in mijn buik en ik voel me geweldig. Dan klim ik van Samir af en hij kijkt me teleurgesteld aan. ‘Je moet zo trainen, meneertje’ grinnik ik zachtjes. ‘Vanavond?’ vraagt hij hoopvol. Ik draai me om en kijk naar hem. Hij heeft zijn grote puppy ogen opgezet. ‘Als je lief bent’ grijns ik. Een brede grijns speelt om zijn lippen. ‘Ik ben altijd lief’ lacht hij terwijl hij soepel uit bed springt. Hij kust mijn wang en loopt naar de badkamer. Ik hoor al snel de douche lopen en vlak daarna begint hij vals te zingen. Ik schud mijn hoofd zachtjes op en neer. Ik loop onze slaapkamer uit om naar Damian te gaan. Ik open zachtjes de deur die naar zijn kamer leidt. Ik stap de kamer binnen en het eerste wat me opvalt is dat het best een troep is. Samir zal gister zeker niet hebben kunnen kiezen wat Damian aanmoet. Ik schud mijn hoofd zachtjes en giechel even. Samir is echt gek op Damian, alsof het zijn eigen kind is. Ik had het niet beter kunnen treffen, denk ik. Ik loop naar Damian zijn bedje en zie dan dat het bed helemaal leeg is. Ik til de dekens op, ik kijk onder het bedje en ernaast. Maar nergens is een teken van Damian. ‘Samir’ krijs ik het hele huis door terwijl de tranen als beekjes zich een weg banen over mijn gezicht. Mijn baby is weg!