Mensen eten

Nadat ze de trap op was gelopen en in haar kamer op het bed was gaan zitten, vroeg Violet zich af hoe het eten zou smaken wat de mens at. Ooit had zij het ook gegeten, maar dat wist ze allang niet meer. Haar smaakpapillen en haar reuk, al haar zintuigen eigenlijk, waren veel sterker nu ze vampier was. De smaak van het eten dat ze ooit gegeten had, stond niet sterk genoeg meer in haar geheugen.

Wat zal er gebeuren als ik het probeer? Zou ik er ziek van kunnen worden? Nee dat kan niet, ik ben praktisch dood. Maar waarschijnlijk kan ik het niet verwerken. Mijn maag “doet” het niet. Zal ik het proberen? Wat kan er mis gaan? Niets, toch?
Ze opende het zakje waar de bolletjes in zaten. Ze rook eraan. Het rook raar en ze kreeg de neiging om het weg te gooien.
Maar het is handig om te kunnen eten. Dan valt het minder op dat ik vampier ben. Dan lijk ik nog meer op één van hen.
Ze scheurde een stukje van het eerste bolletje. Langzaam bracht ze hem naar haar mond, legde hem op haar tong, sloot haar mond weer. Het proefde raar, maar niet vies. Ze kauwde en slikte het door. Ze voelde het stukje langzaam door haar slokdarm naar haar maag glijden. Zo at ze stukje voor stukje het eerste bolletje op. Het ging goed, haar maag bleef rustig.
Hoe zou dat beleg smaken? Wat is het eigenlijk allemaal?
Ze wist dat het gele plakje kaas was. Al de rozige plakjes had Stefan vlees genoemd. Maar wat waren die kleine donker bruine korreltjes. Het deed Violet denken aan de muizenkeutels die ze vandaag had opgeruimd. Maar zo rook het totaal niet. Ze pakte een korrel en legde die op haar tong. Ze proefde een rare maar vooral nieuwe smaak. Ze beet het korreltje in tweeën. Nu kwamen er veel meer smaken vrij. Violet wist niet wat haar overkwam! Deze geweldige zoete smaak was voor haar helemaal onbekend. Ze moest weten wat dit was. Als zij dit kon eten konden de dieren het misschien ook eten. Dat zou een hele opluchting zijn voor de dieren die bij mensen thuis woonden, zij konden dan deze fantastische korreltjes eten. Violet pakte het kleine doosje waar ze het korreltje uit had. Er stond op: chocolade hagelslag, melk. Deze kleine verrukkelijke korreltjes noemden ze chocolade hagelslag.
Stefan zei dat ze dit op hun brood deden. Hoe zou dat smaken.
Violet pakte nog een bolletje en deed er wat hagelslag op. Langzaam nam ze er een hap van.
Wat een geweldige combinatie! Het zachte brood word veel lekkerder door de intense smaak van de hagelslag.
Ze at zo het hele broodje op. De hagelslag was ook een portie verpakking. Dus na een broodje was er geen hagelslag meer. De andere twee broodjes at ze met kaas en vlees. Ook dat was wel lekker, maar niets was lekkerder dan de hagelslag. Het afval gooide ze in de kleine prullenbak naast het bureautje. Violet keek uit het raam, het was al donker. Ze liep naar het raam toe en ging op het vensterbank zitten. Ze keek naar buiten. Eerst een hek, het hek van het centrum, en daarna een grote open vlakte. Ergens in die duisternis was Reynaert. Ze zou hem laten weten als ze veilig binnen was. Hoe had ze gedacht dat te doen? Eenmaal binnen kan je niet zomaar weer even naar buiten, je moet ook niet voor niets in het centrum blijven slapen. Kon ze geen sein geven vanuit haar kamer? Het was een leuk idee maar de aanpak was wat moeilijker te verzinnen.

Zo zat ze daar tot twee uur ’s nachts. Toen begon haar maag te rommelen. Het deed ontzettend veel pijn. Langzaam voelde ze haar maaginhoud via haar slokdarm weer naar boven komen. Het wilde er weer uit. Violet raakte in paniek. Instinctief liep ze naar de tweede deur in haar kamer waar het toilet en de douche achter zaten en gooide ze haar maaginhoud in de wc-pot. Het waren letterlijk de stukjes brood die ze had ingeslikt. Omdat ze praktisch dood was had ze geen maagzuren en kon het eten niet verder dan de maag.
Oké eten is dus toch niet zo’n goed plan.
Maar ze had het toch wel ruim vijf uur in haar buik gehouden. Dit kon erg handig zijn. Nu kon ze ’s middags en ’s avonds met alle mensen eten. Vijf uur na het eten zou ze naar het toilet gaan en het er weer uit gooien. Niemand die het zou merken. Haar missie om de dieren te redden werd steeds makkelijker. Ze kond zich precies voordoen als een mens.

Het enige probleem was dat Violet uiteindelijk weer eens bloed moest drinken, maar daar dacht Violet niet aan.