Eerste werkdag

Na 21 uur goed nagedacht te hebben, stond Violet op en liep naar de deur links van haar kamer en klopte erop. Ze had nog steeds dezelfde kleding aan als de afgelopen dagen, maar zweten deed ze niet en er zaten ook geen vlekken op dus kon het nog makkelijk. Ze klopte op de deur van Sofie.
‘Hallo’ een brunette van ongeveer 1 meter 80 stond aan de andere kant van de deur. Ze was gekleed in een simpele spijkerbroek en een T-shirt. Geen make-up of andere toevoegingen. ‘Mag ik weten wie je bent?’
‘Ik ben Violet en dit word mijn eerste dag hier.’
‘Oké, maar wat kan ik doen?’
‘Meneer Baily had gezegd dat ik bij jou moest zijn iets voor zessen. Zodat ik met jou mee kon naar onze werkplek.’
Even leek Sofie niet te weten wat te doen. ‘Eén moment, ik pak even m’n sleutel en dan gaan we.’ Ze draaide zich om en pakte haar sleutel van haar bureau. Haar kamer was precies hetzelfde als die van Violet, een bureau en een stapelbed. Maar aan de bedden te zien waren er twee mensen die in deze kamer sliepen, beide bedden waren opgemaakt. ‘Kom, dan gaan we.’ Sofie sloot de deur en deed hem op slot. Ze liep naar de trap en ging naar de 4de verdieping. Daar was een grote open hal met allemaal kooien met daarin dieren. Violet schrok zo erg dat ze stopte met lopen.
Sofie stopte ook toen ze dat zag en vroeg verbaasd ‘Wat is er? Gaat het wel?’
Violet wist even niet wat ze moest zeggen. Uiteindelijk kreeg ze met moeite de woorden ‘Nee hoor het gaat wel.’ uit haat mond geperst. Onzeker toverde ze een glimlach op haar gezicht en begon ze weer te lopen.
Sofie knikte en liep naar één van de kooien, er zat een labrador in. Het viel Violet op dat de kooi veel te klein was, de hond kon amper anders gaan liggen.
‘Dit is nummer 3009865. Ik moet hem dingen toedienen en dan zijn gedrag opserveren. Dan moet je denken aan hoe hij eet en drinkt, slaapt, zijn ontlasting, dat soort dingen.
Hebben ze een nummer? Waarom geen naam?‘Maar, eh…’ stotterde Violet ‘waarom hebben ze geen naam?’
‘Dat is veel te ingewikkeld. Een nummer is makkelijk met het invoeren in de computer en kan je op de kooi hangen. Ze hoeven toch niet te reageren, het is niet dat je ze terug wilt roepen ofzo.’ Met een lachje pakte Sofie een notitieblok en begon er wat op te schrijven. Violet bleef verbaasd staan. Het was veel erger dan ze dacht.
‘Heeft meneer Baily gezegd welk dier jij moest doen?’
‘Ik moest Stefan helpen.’
‘Stefan?’
‘Ja. Wat is er met Stefan?’
‘Niets. Ik had alleen niet verwacht dat je meteen hem mocht helpen.’
Wat is er zo bijzonder aan die man? ‘Oké.’
Ineens wilde Sofie haar niet meer zo graag helpen. ‘Hij is daar.’ Ze wees maar een beetje naar de rechterhoek van de enorme hal.
Om niet ondankbaar te zijn zei Violet ‘Oké, bedankt en ik zie je wel weer een keer.’
‘Ja het zal wel.’ Mompelde Sofie zacht terwijl ze weer op haar notitieblok keek.

Violet liep naar de rechterhoek van de hal. Om daar te komen kwam ze langs meer dan honderd veel te kleine kooien die op elkaar gestapeld waren. In elk zat een dier dat veel meer ruimte nodig had. Er zaten honden, katten, ratten, muizen, hamsters, konijnen, kippen, cavia’s. Ze hoorde nog varkens, koeien en vogels geluiden maken en ze dacht dat die in een andere hoek stonden. Ook in veel te kleine hokken en kooien. Violet hoorde meerdere krijsen, schreeuwen van pijn en om hulp maar ze kon nog niets doen. Misschien kon ze wel nooit iets doen.
Ze zag ineens die super gespierde man staan die haar naar meneer Baily had gebracht. ‘Em, mag ik iets vragen?’
Hij draaide zich om en zei: ‘Ja natuurlijk, vraag maar.’
‘Ik zoek Stefan.’
‘En waarom als ik vragen mag?’
‘Dit is mijn eerste dag hier en ik moet samen werken met Stefan.’
Hij stak zijn hand uit ‘Stefan, aangenaam kennis te maken ….’ Hij keek vragend en verwachtte dat Violet zijn zin zou afmaken.
Violet kreeg een blos op haar wangen van schaamte maar pakte zijn hand toch vast. ‘Violet.’
‘Violet.’herhaalde hij haar naam. ‘Mooie naam.’
‘Dankjewel.’
‘Zullen we aan de slag gaan?’
Met een knikje stemde Violet in.
‘Het is dus je eerste dag, heb je enig idee wat je moet doen? Wat er van je verwacht word.’
‘Nee,eigenlijk niet…’
‘Dat geeft niet. Ik ga je helpen en begeleiden. Ik doe nu een nieuw onderzoek. Maar dat is heel moeilijk dus ik kan zeker alle hulp gebruiken die er is.’
Violet knikte om aan te geven dat ze het snapte.
‘Kom maar mee.’
Ze liepen naar een kooi waar een grijze Duitse Dog zat.
‘Dit is nummer 1000437 maar ik noem hem liever Hektor. Ik houd niet zo van die nummers.’
‘Ik ook niet.’ Verbaasd keek Violet naar Stefan. Hij geeft dus meer om de dieren dan de anderen hier. Stefan liep naar de hond toe en aaide hem. Hektor had net zo’n klein hok als al de anderen maar leek veel gelukkiger. Waarschijnlijk omdat Stefan wel om hem geeft.‘Kom dan laat ik zien wat je vandaag moet gaan doen.