30.

Ik loop richting het strand. Alles om me heen lijkt zo anders. Niet alleen omdat de zon schijnt. Het voelt alsof er een dreiging in de lucht hangt. Ik ging naar de kliffen en was absoluut niet verrast dat daar een paar jongens van de roedel stonden. Die zijn echt gestoord dat ze dat leuk vinden, maar ja, ieder heeft z'n eigen rare ding. Ik was niet van plan om daar te gaan zitten, want ik was er vrijwel zeker van dat iemand (waarschijnlijk Paul) het verdomde leuk zou vinden om me mee te nemen. Ik ga dus in de bosrand zitten, tegen een grote oude eik en sluit mijn ogen. Ik luisterde naar de zee, de wind, de golven en de jongens die een beetje aan het klooien waren. Dat laatste was een irritante bijkonstigheid, maar ik had het ook gemist. Ik voelde een windvlaag en opeens warme handen op mijn schouders. Ik keek geschrok, maar ontspande weer toen ik zag dat het Embry was.‘Hey, ga je ook mee?‘ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, hoogte en ik is niet zo‘n heel goede combinatie.‘ Ik zucht en kijk naar de rand van de klif. ‘Kom nou, wen zullen je wel beschermen hoor, anders krijgen we Seth op ons dak,‘plaagt hij. Ik lach. ‘Hoe komt het nou dat ik je niet vertrouw?‘vraag ik zwaar sarcastisch. ‘Ik weet het niet, en het is non of my business anyway.‘ Ik knik. ‘Blij dat je dat door hebt.‘

-Ik wilde langer schrijven, maar we zijn bij mijn tante en het toetsenbord van de laptop is nogal slecht. Ik heb geen idee waar underscore of enkel aanhalingsteken ]it, dus het kan niet langer. (Het feit dat ik inspi-loos ben heeft er niks mee te maken hoor )