Chapter 2

"Auw..” Met een pijnlijk gevoel in mijn buik wreef ik erover heen. Hoe lang zou ik zo gelegen hebben? Vast lang, dat is wel vaker zo. Ik schudde mijn hoofd. Ik pakte mijn bed vast zodat ik beter omhoog kon kruipen. Ik kreunde dit deed echt pijn. Ik ging voor de spiegel staan en zag dat heel mijn gezicht vol met sneden en blauwe plekken zat, net zoals de rest van mijn lichaam. Een traan gleed over mijn wangen heen en drupte zo op de grond, al snel volgde er meer tranen. Ik snap het gewoon niet. Wat doe ik fout? Een vader hoort toch van zijn bloedeigen dochter te houden? “Ik mis je mam.” Fluisterde ik. Ik pakte een foto van haar vast die op mijn nachtkastje stond. Ze was nog veel te jong om te sterven. Met mijn vinger streelde ik zachtjes over het gezicht van de foto heen. Toen mama nog leefde was alles goed, toen was ik gelukkig. Papa was altijd heel vrolijk. Volgens mij had ook niemand verwacht dat hij uiteindelijk zo zou worden. Hij kon blijkbaar alles niet aan waardoor hij aan de alcohol is geraakt. Bijna iedere dag is hij weer dronken. Ik had hem laatst ook betrapt met drugs. Het gaat steeds slechter met hem, het is misschien raar maar ik maak me echt zorgen om hem. Hij doet me misschien wel pijn.. maar het is wel mijn vader. Ik hoop gewoon nog steeds dat hij ooit weer de oude word, de altijd vrolijke man. Ik weet nog goed dat ik 12 jaar werd. Er was niks aan de hand. Mama had nog geen kanker, tenminste we wisten er toen nog niks van af en ze had nog nergens last van. Gelukkige tijden dus. Papa kwam aan met een grootte taart met foto’s van mijn idolen erop. Ik zuchtte, ik miste die tijd zo erg. Ik zou echt alles doen om het terug te draaien.
Heel mijn familie was aanwezig, het was een gezellige dag. Het was een prachtige warme dag dus we zaten in de tuin. Overal hingen ballonnen, zwart natuurlijk. Ze hadden het feestje gevierd op de manier hoe ik echt ben. Daar was ik zo blij mee. Ze hadden het er altijd wel moeilijk mee gehad dat ik ‘anders’ was dan de rest. Maar dat was mijn bedoeling ook, ik wou niet zijn zoals de rest. En ik voelde me prettig in mijn eigen kleding. Muziek was mijn leven, ik had ook een tijdje in een bandje gespeeld. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan nadat de gitarist een ongeluk had gehad en gestorven was. Ik slikte mijn tranen weg, ik was verliefd op hem Sean heette hij. Hij was perfect, hij had van die lange zwarte haren, een snakebite en alles! Ik miste hem ook heel erg. Naast het fotolijstje van mama op mijn nachtkastje stond ook een foto van Sean. Na de dood van Sean hadden we besloten er maar mee te stoppen, we vonden het niet eerlijk tegen over Sean en we konden niet zonder gitarist. We vonden het niet kunnen om een vervanger te zoeken, we hadden met zijn allen al teveel meegemaakt. Het was onze band, verder niemand! Ik herinner me die dag nog zo goed, het was verschrikkelijk. Sean en ik hadden onze gevoelens voor elkaar verteld. Hij vertelde mij dat hij meer voor me voelde als een goeie vriendin. En ik voelde hetzelfde. Volgens hem was het nog te vroeg om een relatie te beginnen en we zouden het er de volgende dag verder over hebben, helaas is dat er nooit van gekomen. Ik zwaaide hem uit, hij zwaaide terug. Ik keek naar hem hoe hij zijn zwarte fiets van het slot af haalde. Snel kwam hij nog naar me toe gerend en gaf me een kus. Daarna vertrok hij. Twee straten verderop werd hij aangereden. De man achter het stuur was dronken en reed hem dood. Ondertussen waren de tranen over mijn wangen aan het rollen. Waarom gaat iedereen waarvan ik houd dood?