*45

“Jake wanneer komt Embry nou.” Mompelde ik en ik liet mezelf op de bank vallen. “Ik heb geen idee Chris, sorry.” Zuchtte Jacob en hij ging op tafel zitten. “Hij is wel veranderd he.” Zei Jacob en hij staarde naar de grond. Volgens mij zit Jacob er echt mee, hij spreekt Embry nauwelijks. De vriendschap tussen die twee is behoorlijk verslechterd. “Hij doet altijd zo afstandelijk, ik ben bang voor het ergste.”mompelde ik en de tranen sprongen in mijn ogen. “Ach hij zal het toch niet uitmaken?”zei Jacob verbaasd. “Ik denk het eerlijk gezegd wel, heb je hem wel eens gezien? Hij praat nauwelijks tegen me. Hij heeft me ook niet meer recht in de ogen aan gekeken. En dat niet alleen, nee hij raakt me nooit aan. De laatste keer dat we gezoend hebben kan ik niet eens herinneren.”Zuchtte ik en er stroomde langzaam een traan over mijn wang. “Misschien moet je je niet zoveel zorgen maken, het komt vast wel goed.” Zei Jacob en hij veegde de traan weg. “Ja dat zeg jij nu wel heel makkelijk.” Mompelde ik en ik stond op. “Wat ga je doen?” vroeg Jacob verbaasd. “Ik ga Embry zoeken.” Zei ik en ik liep weg. “Maar het is donker buiten!” riep Jacob nog, maar ik negeerde hem.

Oke, misschien had Jacob toch gelijk. Ik had niet moeten gaan, het is veel te donker, en als ik eerlijk moet zijn. Ik ben bang. Normaal gesproken ben ik niet bang in het donker, maar op een of andere manier hangt hier niet zo’n fijne sfeer. Ik stond op het punt om om te keren toen ik ineens een aantal jongens zag. Voor zo ver ik het kon zien waren het er vier, en een daarvan leek nogal op Embry. Ik liep in de richting van de jongens keek eens goed. Volgens mij is het echt Embry. “Embry?” riep ik en alle jongens draaiden hun gezicht naar mijn richting. “Christine! Wat doe jij nou hier?!” riep Embry verbaasd en hij kwam op me af. Ik merkte dat hij me –alweer- niet recht in de ogen aankeek. “Waarom kijk je me niet aan?” vroeg ik verbaasd en alweer prikten de tranen in mijn ogen. “Embry schiet op!” riep Sam ongeduldig. “Het spijt me Christine, het ligt echt niet aan jou. Het ligt aan mij. Maar ik maak het uit.” Zei Embry. Een van de tranen ontsnapte uit mijn ogen en Embry liep terug naar Sam. “Wacht Embry dat mag niet! Dat kan niet!” riep ik en ik greep zijn arm vast. Ik liet hem vrijwel direct los omdat hij zo warm was. “Laat me met rust, voor altijd!”Riep Embry en hij keek me recht in mijn ogen aan. Zijn boze blik veranderde naar een blik die ik niet kon plaatsen. “Ach laat ook maar.” Snikte ik en ik rende weg.