124. What happened?

Taylor keek je even verdwaasd aan. “Vertel haar waar het op staat. Ik wil niet dat je zo iemand achterlaat…” Zei je. Taylor reageerde niet op wat je zei maar maakte meteen rechtsomkeert. Jij liep niet direct achter hem aan, want je vond dat hij dit alleen moest doen. “Lily, wacht!” Riep Taylor toen hij haar weer in het oog kreeg. Lily keek om, fronste kwaad haar wenkbrauwen en stapte flink door. Ook jij liep nu rustig Taylors kant op en ging naast je moeder staan. “Wat…?” Vroeg je moeder, maar je zweeg en keek naar Taylor en Lily. “Lily, toe, wacht alsjeblieft.” Hoorde je Taylor van ver zeggen. Je zag hoe hij bij Lily aankwam en haar bij haar schouder pakte. Lily draaide zich zo te zien woedend om en ze schreeuwde iets naar Taylor, maar wat precies kon je niet horen. Taylor versperde haar nu de weg en zei weer iets. Even later liep Lily dan toch met Taylor mee en ze zochten zo te zien een plekje op waar ze even privé verder konden praten. Je haalde opgelucht adem en draaide je weer om naar je ma en Robert, die elkaar al die tijd maar wat vreemd aan hadden gekeken. “Het spijt me, ik moest even wat recht proberen te zetten.” Zuchtte je. “Wat gaat hij doen?” Vroeg Robert aan jou. “Uh.” Daar wist je even niks op te zeggen. Je durfde niet iets te zeggen als: ‘hij gaat het uitmaken met Lily’, want dat klonk totaal onlogisch. Bovendien had je dan iets uit te leggen aan je moeder en in zo’n discussie had je op dit moment niet zoveel zin. “Hij gaat het goedmaken met Lily.” Zei je uiteindelijk. “Ah.” Knikte Robert goedkeurend. “Hij loopt altijd maar weg voor zijn problemen. Ik heb hem wel eens vaker geprobeerd over te halen dat niet te doen, maar mij lukt het niet.” Je lachte. “Nou, bij mij werkte het blijkbaar wel?” Robert keek je zogenaamd kwaad aan. “Beginnersgeluk.” Zei hij. Je moeder moest dit allemaal maar een beetje aanhoren en snapte niet helemaal waar het over ging. “Lieverd? Explanation?” Vroeg ze met haar wenkbrauwen hoog opgetrokken. Je rolde met je ogen. “Lang verhaal, vertel ik nog wel. We wachten wel even tot hij terug komt, dan kunnen we namelijk gaan.” Je moeder kneep haar ogen tot spleetjes alsof ze zich iets probeerde te herinneren. “Wacht eens even, ik mis… Félicia! Waar is zij heen?” Met een schok besefte je dat je dat nog helemaal niet uitgelegd had. “Oh.” Wist je alleen te zeggen, bang weer in tranen uit te barsten. Tijd om het uit te leggen had je overigens niet eens, want daar kwam Taylor aangelopen, zonder Lily. Hij keek erg verward en zijn bruine ogen waren groot en rond. “Jongens,” zei hij toen hij op jullie af liep, “ik heb net iets ontzettend raars gehoord, wat jullie moeten weten!” Dit was een zin om enthousiast te zeggen, maar Taylor schudde treurig zijn hoofd en een akelig voorgevoel bekroop je.