Final Fantasy VII: Advent Children – The Girl from the other world [IV]

Chapter 5:
Mijn hoofd doet pijn. Dat is het enige wat ik nu kan denken en zelfs dat doet pijn. Mijn arm kan ik ook niet bewegen evenmin als me ogen. Wat is er gebeurd? Een paar onscherpe beelden flitsen door me hoofd maar ik word er niet veel wijzer van. Ik voelde met mijn hand zachtjes over de grond en het voelde aan als aarde, geen gras of rots, maar gewoon aarde.
Opeens voelde ik iets nats over mijn voorhoofd heen lopen en Ik schiet overeind. Het was niet echt warm water… Nu ik ook me ogen open heb, kijk ik om me heen. Waar the hell ben ik? Ik zie overal witten bomen en de rest is allemaal donker. Ik weet niet of dat komt door de nacht of door dat er gewoon te veel bomen zijn, die het daglicht geen kans geven om door te breken.
Dan merk ik de ondersteunende op me rug. Naast mij zit Kadaj met een nat lapje stof in zijn hand. Zodra ik zijn ogen zie, herinner ik me alles weer. Dat is werd weggestuurd van het weeshuis, hoe ze Trox hadden vermoord, mijn ontsnappingspoging en hoe ze me hadden gedrogeerd. Angstig schuif ik een eindje van hem vandaan. Hij zucht en zegt: ‘Ben je nog steeds bang?’ Zodra hij zijn hand naar mij uit steekt, sta ik op en wil ik wegrennen.
Dan bedenk ik me dat ik niet eens weet waar ik ben en ik zeker niet verdwaald wil raken in dit bos. Ik draai me dus weer om en zie dat Kadaj ook is opgestaan. ‘Waar ben ik?! Haal me hier vandaan!’ Schreeuw ik angstig. Hij wilt een stap dichterbij zetten maar ik doe een stap achteruit. Tja, ik blijf moeilijk. ‘Je bent in de vergeten stad. In de andere wereld. We zijn met bepaalde technologie naar jou dimensie gereisd en ook weer terug maar nadat we terug waren gekomen is het apparaat op hol geslagen en ontploft. Je zit nu in een andere wereld. Dat is toch wat je altijd al wou?’
Ik heb het gevoel dat me mond ongeveer bij me knieën hangt, zo verbaasd ben ik. Ik zou het eerlijk toegeven, ik heb altijd het gevoel gehad alsof ik niet thuishoorde in Japan, of in die wereld en ik hoopte erop dat er ergens een andere wereld zou zijn, maar dat het werkelijk zo was. Dat kan toch gewoon niet? Maar ergens weet ik dat hij niet liegt. ‘Wat willen jullie toch van mij?’ Vraag ik hulpeloos. ‘Kom maar zitten, ik wil niet dat je weer flauwvalt.’